Het was een behoorlijk intensieve klus: het nabootsen van de iconische heldenfoto met voetballegendes Johan Cruijff, Klaas Nuninga, Sjaak Swart en Piet Keizer uit 1967. De vier meiden zijn op sportief vlak een hoop gewend maar zó lang in dezelfde positie stilzitten, hadden ze nog niet eerder gedaan. Ze rennen liever over het veld. We vroegen de dames en hun moeders waarom vrouwenvoetbal toch zo ontzettend gaaf is.

Bal door zijn benen
Toen Aya (11 jaar, centraal op de foto) begon met voetballen, was dat nog niet bij een voetbalclub maar vooral op straat. Al op vierjarige leeftijd speelde ze mee met de oudere jongens in de buurt. Aya: ‘Op een dag kwam er een jongen die tegen me zei ‘meisjes kunnen niet voetballen.’ Toen dacht ik: kom maar op, we doen wel een potje tegen elkaar. Wat denk je? Bal door zijn benen.’ Haar moeder Hakima stond altijd enigszins vreemd te kijken wanneer haar dochter door oudere kinderen werd opgehaald om buiten te gaan voetballen. ‘Ik dacht, die kinderen zijn toch veel te oud? Moet ze niet met leeftijdsgenoten spelen?’

Met de paplepel
De (nu nog) kleinste van het stel is Juna (10 jaar, rechts achter op de foto), maar haar voetbaltalent is allesbehalve klein. Haar opa was bestuurslid bij Ajax en mede daardoor is de liefde voor voetbal er met de paplepel ingegoten. Toen ze naar haar moeder Daniëlla kwam met de vraag of ze alsjeblieft ook mocht voetballen, was ze daar maar al te blij mee. ‘Yes, eindelijk een keer niet langs het hockeyveld staan’, zegt ze grinnikend. Helaas is de opa van Juna onlangs overleden, maar hij heeft gelukkig nog veel meegekregen van het voetbalsucces van zijn kleindochter. ‘Hij kocht goaltjes voor haar in de tuin zodat ze samen konden voetballen. Hij was ontzettend trots op haar, net als ik.’ Het voetballen heeft Juna veel zelfvertrouwen gegeven. ‘Juna was best een verlegen meisje maar door het voetballen is ze uit haar schulp gekropen.’

Toekomstplannen
Zora (10 jaar, links achter op de foto), is een echte teamplayer. Iedere speler heeft zijn eigen specialiteiten en dat samen maakt het elftal volgens haar zo goed. ‘Het voetballen is zo leuk, ook omdat het een teamsport is. Je leert veel van de andere kinderen en je maakt nieuwe vriendinnen.’ Naast de gezellige sfeer binnen het team, nemen ze het alle vier even serieus en hebben ze grote plannen voor de toekomst. Juna weet precies wat ze wil: ‘Voetballen bij Ajax, FC Barcelona én het Nederlands elftal. Uiteindelijk wil ik net zo goed worden als Lieke Martens.’ Dat pad zouden ze alle vier wel willen bewandelen, alleen Aya denkt er net ietsjes anders over: ‘Sorry, maar ik zou voor Real Madrid gaan.’

Verliezen in stijl
De broer van Wies (10 jaar, vooraan op de foto) voetbalde al. Toen ze hem zag spelen dacht ze: dat wil ik ook. Dat heeft goed uitgepakt. De verdedigster pur sang geniet ervan om te winnen, maar weet ook hoe ze in stijl moet verliezen. Haar moeder Ilse is een fanatieke supporter van het meisjeselftal: ‘Heel eerlijk: ik moet me soms erg inhouden als ik langs de kant sta om de meiden aan te moedigen. Het zijn altijd positieve kreten, maar Wies hoort alles en die schaamt zich weleens voor mij. Ik probeer nu alleen te juichen als ze scoren.’

Helpende handjes
Vrouwenvoetbal is hartstikke populair, maar dat is niet altijd zo geweest. De moeder van Zora wilde vroeger zelf eigenlijk ook wel voetballen, maar dat was toen gewoon geen optie. Ira: ‘Daarom vind ik het zo leuk voor Zora dat ze deze kans wel krijgt.’ Ook de moeder van Wies had zelf wel willen voetballen vroeger en vindt het geweldig dat de populariteit van het vrouwenvoetbal in opmars is. De sfeer tijdens een wedstrijd vrouwenvoetbal is volgens haar bijzonder te noemen. ‘De dames helpen elkaar en rapen elkaar op als ze onderuitgaan tijdens een actie.’

Volg je voeten
Het tijdperk waarin alleen mannen het voetbalveld domineren, is ruimschoots voorbij en steeds meer jonge meisjes melden zich aan bij voetbalclubs. De KNVB vindt het fantastisch en ziet graag nog veel meer vrouwen op het veld schitteren. Mocht je nu denken: ik krijg spontaan zin om een balletje te trappen, volg dan even de campagne ‘volg je voeten’. Die helpt je een handje om de juiste weg te vinden richting een eventuele toekomstige voetbalclub.