Mijn telefoongebruik is een probleem; zelfs na een goede vrijpartij schuif ik als eerste onder de dekens vandaan om mijn toestel erbij te pakken. Dat doe ik onder luid gezucht van mijn geliefde, maar ik moet toch even zien wat er online speelt. Of er nog brekend nieuws is. Wie me is gaan volgen in de tussentijd. Dit gedrag was voor mij doodnormaal, maar door opmerkingen van anderen kom ik er steeds meer achter dat ik een buitenbeentje ben. Mijn telefoongebruik is helemaal niet normaal.

Lees ook: Cesar Majorana: Ik ben de mol in mijn eigen seizoen van Wie is de mol?

Als je echt wilt weten hoe erg het is: mijn smartphone, de Samsung Galaxy S6, heeft een IP68+ rating. Dat wil zeggen: je kunt deze telefoon onder één meter waterdiepte houden zonder dat hij verzuipt. Daarom kocht ik het toestel, omdat ik er dus mee kan douchen. Hoe langer ik erover nadenk dat ik iets simpels als douchen niet zonder telefoon kan, hoe treuriger ik mezelf vind.

Mijn vriendin geeft me een telefoonafkickboek cadeau. De boodschap komt aan, maar ik laat het boekje eerst twee dagen in de vensterbank liggen, in de hoop dat het wegwaait. Daarna begin ik met lezen en leer ik dat mijn verslaving een doodgewone verslaving is. Onze telefoons zijn namelijk ingericht als een soort visueel casino. Overal branden lampjes en zijn er prijzen te winnen in de vorm van notificaties. Die notificaties zeggen: als je vaak genoeg kijkt, openen wij de deur naar meer vriendschappen en liefde.

Althans, ik dacht dat het zo werkte. Als je serieus kijkt naar de meldingen in je broekzak, leer je dat je vooral zinloze informatie krijgt op je telefoon:

‘Je hebt 12 vrienden die vandaag naar een evenement gaan in de buurt’

‘Die ene jongen die je moest inwerken op je vakantiebaan drie jaar geleden is jarig’

‘Het wordt vandaag tussen de 15 en 23 graden’

‘Er is een update van onze barcodescanner, download hem nu’

Als mijn telefoon een casino is, dan is het een casino vol lege kutprijzen. Een beetje zoals die spelletjeshal waar je dertig euro besteedt en mag kiezen uit een aansteker, scheetkussen of selfiestick. Dat wil niemand.

Het afkickboek begint meteen goed: ik hoef de eerste week weinig te minderen, maar moet vooral mijn gedrag bestuderen met apps die mijn gebruik meten. Ze geven me geen mooi beeld: ik blijk op sommige dagen acht uur lang op mijn telefoon te zitten. Acht uur lang! Als ik acht uur per dag zou skippyballen, zou ik opgesloten worden, maar acht uur telefoongebruik is in onze samenleving niet buitengewoon.

In het boek Ik maak het uit!, mijn afkickgids, staat dat je je nooit schuldig moet voelen om je smartphonegebruik. Vertel jezelf juist wat er beter kan en observeer je gedrag. Gebruik jezelf als studiemateriaal. ‘Verwondering is de sleutel om je niet schuldig te voelen, maar juist te snappen hoe je telefoongebruik werkt,’ schrijft Catherine Price, de auteur van het boek. Toch, als ik haar tijdens ons interview vertel dat ik altijd douche met mijn telefoon, zegt ze: ‘That is fucked up.’ Ze heeft gelijk.  

Lees het hele verhaal in het nieuwe nummer van &C ‘Kom eens uit je hokje’, dat nu in de winkels ligt.