De eerste dagen in New York dacht ik rustig te acclimatiseren. De jetlag verwerken, mijn dochter zo trainen dat ze niet meer om één uur ‘s nachts wakker wordt en ‘onze’ wijk Brooklyn verkennen. Maar na dat kippenvelmoment, toen ik voor het eerst de rij wolkenkrabbers aan de overkant van de East River zag, is er geen houden meer aan. Ik wil Manhattan in! Mijn vriend denkt er net zo over en dus zitten we op dag twee al om acht uur ‘s ochtends in de metro.

Het is spits en het voertuig zit tjokvol met mensen in alle kleuren en formaten. Orthodox joodse families met minstens zes kinderen. De dochters hebben identieke jurkjes aan, de zoontjes twee kleine pijpenkrullen bij hun oren en een keppeltje op hun hoofd. Lachend doorkruisen donkere tienerjongens, met hun broek onder hun in boxershorts gestoken billen, de wagon. Ze draaien keiharde rapmuziek op hun ghettoblaster. Slanke vrouwen in chique blouses met dure tassen zitten verdiept in hun telefoon. De metro raast onder de grond door. Af en toe knippert het licht even, net zoals je in films altijd ziet.

In de Upper West Side stappen we uit de metro. De hitte van de stad valt als een warme deken over ons heen als we de bovenste treden van de trap bereiken. We knipperen tegen het felle zonlicht. En dan... weer kippenvel. Met mijn hoofd in mijn nek en een hand boven mijn ogen kijk ik naar de torenhoge gebouwen. Gele taxi’s razen toeterend voorbij en massa’s voorbijgangers met plastic koffiebekers in hun hand haasten zich over de zebrapaden. Een ambulance wringt zich tussen het drukke verkeer door, met die typische Amerikaanse sirene die bij kruispunten overgaat in korte alarmsignaaltjes ‘woe, woe, woeoe’. Heel uncool val ik mijn vriend om de nek en gil ‘Manhattan, baby!’

Het is bloedheet. Dus amper tien meter verder heeft dochter Reza het al helemaal gehad. We vluchten een ontbijttentje op Broadway in, waar ze het Franse thema to the max hebben doorgevoerd: gevlochten Parijse bistrostoeltjes en een baret op het hoofd van ieder personeelslid. 

‘Hi, how are you today?’ lacht de serveerster ons stralend toe. ‘Fine,’ antwoord ik onzeker. Hoor je daar eigenlijk antwoord op te geven (‘Best goed, al is het wel warm en heb ik een blaar onder mijn voet.’)? Voor drie croissants en koffie rekenen we even later 60 dollar af (New York is dúúr), om met frisse moed verder te wandelen. 

Central Park is een goede bestemming, besluiten mijn vriend en ik als Reza er na drie passen bij dertig graden alweer doorheen zit (‘Ik ben moe, kunnen we zo’n gele taxi pakken?’). Het park is enorm en schilderachtig mooi. Schildpadjes zonnen op rotsblokken in het meer. Via de vijver, waarin kinderen hun radiografisch bestuurbare zeilbootjes laten varen, belanden we bij de speeltuin. Natuurlijk mét watersproeiers, want elk park in New York heeft een splash pad. 

Reza sluit vriendschap met een Amerikaanse meisje in UV-pakje dat haar nanny gaat vragen of ze een druif van ons mag aannemen. De meeste kinderen zijn hier met hun - altijd donkere of Aziatische - oppas. Op een poster aan een boom wordt de website I Saw Your Nanny aangeprezen. Een site waar New Yorkers babysitters, die ze betrappen op iets, kunnen verklikken. Inclusief foto, zie ik op mijn telefoon. Deze nanny heeft haar oppaskind in de bibliotheek vier keer aan haar arm gerukt, schrijft iemand onder een foto van een vrouw en een kleuter die een boekje lezen. Verderop heeft iemand stiekem een winkelende oppas en een peuter in een buggy vastgelegd. Het verontwaardigde commentaar luidt dat ze haar oppaskind negeerde, die om melk vroeg. ‘He whined and cried. It was heartbreaking.’ 

De nannies in de waterspeeltuin lijken gelukkig allemaal lief en zorgzaam. In de metro terug spelen we ‘ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ met Reza om de tijd te verdrijven. Ondertussen kijken mijn vriend en ik elkaar glimlachend aan als Rockefeller Center, 42nd Street en Wall Street voorbij komen. We zien er niets van, zo onder de grond in het flikkerende metrolicht. Maar dat komt nog wel. 


Eva Munnik woont met haar vriend en hun dochter Reza (6) in Amersfoort. Ze schrijft boeken. In 2016 kwam haar bestseller De melkfabriek uit, die zij samen met vriendin en tv-presentator Sofie van den Enk schreef. Dit jaar verscheen De wereld rond in 10 jaar. Ook werkt ze als freelance journalist voor bladen.

Lees hier blog 1
Lees hier blog 2