Het plan om een kledinglijn te beginnen met getalenteerde vluchtelingen was leuk, maar natuurlijk nog veel te vaag. Mag en kan het überhaupt wel? En waar the hell moesten we beginnen? Oké kalm. Focus. Even alle gedachten ordenen. 1500 volgekladde post-its later, kwamen we niet alleen tot de conclusie dat we te weinig witte muren in ons huis hadden om onze post-its op kwijt te kunnen, maar ook dat we misschien maar eens naar de gemeente moesten, om te vragen welke eisen en regels er allemaal bij komen kijken. Quote van Fiens ouders, die later die dag thuiskwamen: ‘We zien dat ons huis inmiddels jullie kantoor is geworden?’

Wat mogen vluchtelingen wel en niet, wat is het verschil tussen een asielzoeker en een statushouder, wanneer mogen ze werken en hoe kunnen we ze bereiken? Eigenlijk allemaal vragen waar niet één kort antwoord op te geven was, althans zo leek het. Via via kregen we te horen dat Gemeente Boxmeer bezig was vluchtelingen te helpen om zo snel mogelijk een nieuwe start te kunnen maken hier in Nederland. ‘Wij zorgen ervoor dat de juiste kandidaat voor u wordt voorgeselecteerd,’ was hun bericht. Nog geen week later hadden we een sollicitatiemiddag met een aantal ervaren kledingmakers met een vluchtelingenachtergrond. Sollicitaties? We hadden nog niet eens een financieel plan… Gas op die lolly en snel even de focus verleggen naar de business kant van het idee.

Hoewel we het qua financiering in principe wel hadden kunnen redden met onze eigen gespaarde centjes en een lening bij onze ouders, vonden we dat we toch ook de bank erbij moesten betrekken. Niet alleen voor dat stukje extra zekerheid, maar ook omdat je daar ontzettend veel van leert. Zenuwachtig als we waren voor deze eerste grote ‘serieuze’ pitch, vertrokken we dertig minuten van tevoren. Ruim op tijd, want de bank was twee straten verderop. Door onze goede voorbereiding - wat de bank niet had verwacht - was de reactie positief: ‘Twee jonge meiden met zo’n verhaal, superleuk.’ Veel geregel en vele handtekeningen verder was onze DOTT. bv opgericht.

Nu de basis van ons idee gelegd was en de eerste lijntjes getekend waren, was het alleen nog een kwestie van inkleuren. Of ja, ‘alleen nog inkleuren’? Met ‘alleen nog inkleuren’ waren we vervolgens nog drie maanden bezig, totdat we écht open konden.