Hoewel we ervan dromen om nog veel meer mensen met een vluchtelingenachtergrond aan te nemen, hebben we tot nu toe twee leuke mannen in dienst. Nu we inmiddels zo’n zes maanden met hen samenwerken, vinden we het af en toe best moeilijk om nog het woord ‘vluchteling’ te gebruiken. We proberen er vaak omheen te draaien, maar om ons verhaal uit te leggen ontkom je toch niet aan die term. Hoewel het eigenlijk niets meer is dan een verwijzing naar iemand die ‘gevlucht is uit eigen land’, blijft het raar om ze in zo’n hokje te plaatsen. Wij hebben ze leren kennen om wie ze zijn en om wat ze graag doen, dus zo willen we ook graag dat anderen ze leren kennen. ‘Onze mannen’ dus.

Onze Somalische Ali is geboren in Barawe. Zoals hij zelf ook zegt, had hij het voor Somalische begrippen eigenlijk best goed, voordat hij naar Nederland vluchtte met zijn gezin. Hij zegt vaak hoe hij ‘baasje’ was van meerdere boten en kledingbedrijven. Ali praat heel graag. Maar echt héél graag. Goed voor zijn Nederlands, zullen we maar zeggen. En voor de andere zesendertig talen die hij zichzelf heeft aangeleerd. Zonder enige scholing heeft hij zichzelf leren lezen en schrijven. Ook voor het maken van kleding heeft hij geen opleiding gevolgd. Zijn broer nam hem op zijn dertiende al mee naar zijn kledingbedrijf, waar Ali het vak leerde. Als Ali niet aan het praten of aan het zingen is, dan is hij moe. Dat is meestal aan het einde van de dag. Dan is zijn battery low, zegt hij altijd. Niet heel gek als je tussen 10:00 uur en 14:00 uur aan één stuk door aan het stuiteren bent door acht koppen koffie, met minstens vier handen (!) suiker per kop.

Daartegenover heb je dan de rustige, gefocuste Tamer uit Syrië. Hij vertelt vaak over hoe mooi Syrië vroeger was. Op zijn vijftiende haalde hij zijn diploma, waarna hij jaren werkte in zijn eigen kledingwinkel ‘Roj’ - wat zon betekent. In 2014 vluchtte hij met zijn vrouw en vijf kinderen naar Nederland. Alles wat hij in Syrië had, is weg. Zijn huis, dat hij met eigen handen had gebouwd, is totaal verwoest. Perfectionistisch als hij is, was dit vast een prachtig huis. Bij DOTT. gaat namelijk ook niets de deur uit voordat het perfect is. En zelfs als het bijna niet perfecter kan, zegt hij nog: ‘Misschien beetje goed.’ Dan hoor je Ali alweer zuchten, want die gaat meer voor het snel, snel, snel. Je hoeft maar één seconde voor je uit te staren en hij roept: ‘Roos, Feline, heb jij werk?’

Ali zorgt voor het tempo en Tamer zorgt voor de precisie. The perfect combination, I guess.