Blog 6: ik ben een New Yorker
Eva Munnik heeft deze zomer haar huis verhuurd om zich met haar gezin zes weken lang New Yorker te voelen vanuit een brownstone appartement in Brooklyn. Het plan: terwijl zij in de lokale Starbucks werkt aan haar vierde boek, ontdekt haar dochter haar artistic talents op zomerkamp en gaat haar vriend hardlopen in Central Park. Nu nog even kijken hoe het in de praktijk uitpakt.
‘Doe mij maar een Mexican Spy’.
‘Ik ga voor de Social Butterfly’.
‘Great choice!’ complimenteert de ober ons.
Een warme bries laat servetten over de tafels dansen in een rooftopbar vlakbij Times Square. Ik heb zojuist zangeres Leonie Meijer geïnterviewd voor het magazine &C. Zij is hier met een fotograaf om het beeldwerk voor haar nieuwe album te schieten. Bijna drie uur lang hebben we gepraat en ter afsluiting besluiten we onszelf te trakteren op een cocktail.
Dat is het grote voordeel van mijn beroep: schrijven kan overal. En dus typ ik hier in New York stukken voor bladen en werk aan mijn nieuwe boek. Ik vind het leuk om - weliswaar op een laag pitje - door te werken. Het betaalt de rekeningen (die er in deze stad niet om liegen) én het is heerlijk om soms iets alleen te doen. Mijn vriend vermaakt zich prima zonder mij. Normaal is hij degene die veel werkt, nu vindt hij het fijn om uren met onze dochter in de speeltuin te zitten. Maar Reza heeft ook behoefte aan het gezelschap van andere kinderen en daarom heeft ze het erg naar haar zin op het kamp van de Nederlandse school. En zo gaan we dus allemaal een beetje onze eigen gang deze zomer in New York, net alsof we er echt wonen.
‘O shoot, ik moet weg!’ Ik schrijf een fooi bij op de bon. Zigzaggend haast ik me door de massa’s toeristen op Times Square, want ik moet Reza ophalen. Ik passeer Mickey en Minnie Mouse die op de foto gaan met een groep Chinezen bij de Disneywinkel. ‘Have a magical day’, roept de winkelbediende klanten na. Op de stoep zit een dakloze tienerjongen, een kartonnen bordje aan zijn voeten: ‘ik ben 18 en heb geen familie’. Even verderop strooien tientallen brandweermannen zand op de weg. ‘Kunt u uw sigaret NU uitmaken alstublieft?’ vraagt een van hen beleefd aan een zwerver. ‘We zitten met een brandstoflek hier’. Liters diesel stromen uit een geparkeerde bus op het asfalt. Het is zo’n rode toeristenbus met een open dak waar ‘City sightseeing’ op staat.
Ik voel me toerist maar ook weer niet. Ik ben hier maar één zomer, maar ik werk en ga nu mijn dochter ophalen vancamp. Blindelings vind ik het metrostation en de Manhattan/uptown bound train. Een Mexicaanse moeder tegenover me helpt haar kinderen met hun huiswerk, half in het Spaans, half in het Engels. Door de speakers schalt de oproep om op te staan voor zwangere vrouwen en ouderen. ‘You’ll be standing up for what’s right. Courtesy is contagious and it begins with you’. Heerlijk! In een Nederlandse tram zul je echt niet meer horen dan ‘wil iedereen ff doorlopen naar achteren’. Ik hou er wel van hoe de Amerikanen hun burgers bestoken met moralistische boodschappen over normen en waarden.
Het lijkt te werken ook. In de metro valt het me telkens weer op hoe galant New Yorkers over het algemeen naar elkaar toe zijn. Ze staan zelfs op voor Reza en schuiven door als er een plek vrij komt om naar mijn vriend te gebaren dat hij naast zijn gezin kan zitten. Maar de vriendelijkheid gaat verder dan de metro. ‘Leuke jurk’ roept een meisje op straat mij toe. ‘Wat een schoonheid’, complimenteren wildvreemde voorbijgangers ons meerdere keren met onze dochter. Tuurlijk, al die vriendelijkheid is vast heel oppervlakkig. Zo verwacht niemand niet echt een antwoord op de vraag ‘how are you?’ Maar ik doe het ervoor.
‘Next stop: 72nd street’. Ik sta op en gebaar naar een oudere man die instapt, dat mijn plek vrij is. Bovenaan de trappen duwt een vrouw mij een flyer in de hand. ‘I’m running for judge. Stem alsjeblieft op mij’. Ze ziet me voor een New Yorker aan, bedenk ik me trots. En dat voel ik me inmiddels ook een heel klein beetje.
