We kunnen concluderen dat er weer volop in billen en borsten wordt geknepen deze zomer. Vast ook wel gewild, maar helaas ook vaak ongewild. Zangeres Taylor Swift won vorige week de rechtszaak van de ‘zak hooi’ die haar bij haar billen greep. Hij had haar aangeklaagd omdat hij door het knijpen zijn baan was kwijtgeraakt. Diezelfde week sprak zanger Sam Carter, van de Britse band Architects, zich woedend uit op het podium van Lowlands, toen hij zag dat een vrouwelijke crowdsurfer bij haar borsten werd gegrepen. Dat knijpen en grijpen, dat is nooit oké.

Ikzelf ben gezegend met een aardige bilpartij en dus vooral bekend met het ‘knijpen in de bil’. De eerste keer dat zoiets gebeurde kan ik mij niet eens herinneren, wat ik bij het schrijven van deze column een triest gegeven vond. Wat ik wel weet, is dat mijn billen en ik er niet van gediend zijn. Nooit geweest ook.

Zo stond ik een keer aan de bar een onduidelijk drankje te bestellen. Opeens voelde ik een ferme kneep in mijn billen. Ik draaide mij met opgetrokken wenkbrauwen om en kreeg vervolgens de hand - die zojuist mijn billen toucheerde - gepresenteerd. ‘Hé, ik ben Arjan.’ Ik draaide mij weer om, pakte mijn drankje en liep, nog altijd met opgetrokken wenkbrauwen, terug naar mijn vriendinnen. Arjans eerste indruk op mij was die van een natte tosti zonder ‘game’. Zeker, wij vrouwen houden van direct. Maar wij houden ook van respect. Arjan, als je dit leest: als ik jou na jouw kneepje in je tepels had geknepen en vervolgens mijn hand had gepresenteerd, had je mij toch ook een gekkie gevonden? Ik hoop het in ieder geval wel.

Zelfs van de allerliefste, mijn man, trek ik dat knijpen slecht. Meestal slaat mijn man toe als we in de supermarkt zijn. Gekke plek zou je denken, maar als je bedenkt dat ik tijdens deze uitstapjes veel vooroverbuig en het de missie van mijn man is om zo min mogelijk te doen in de supermarkt, dan wordt het een logische locatie. Ik buig mij over de appels en hij knijpt opeens in mijn billen. Deze actie wordt meestal gevolgd door een geïrriteerde opmerking van mij en een schaapachtig lachje, een medium verontschuldiging en een ‘ja, maar je hebt zulke heerlijke billen’ van mijn man.

Mijn man bedoelt het goed, hoor. Liefkozend zelfs. Zoals ik weleens in de wangetjes van een baby knijp omdat ze zo schattig zijn, knijpt hij af en toe in mijn billen omdat hij ze zo gezellig vindt. Maar persoonlijk word ik er niet warm of koud van. Sterker nog, alle poorten daar beneden gaan meteen dicht. Ieder zijn eigen ding. Er zijn nog genoeg opties over waar ik wel warm van word. Er zijn vast ook vrouwen die na zo’n kneepje van hun lief meteen op hun rug gaan liggen, maar mannen, daar kom je vanzelf wel achter als je elkaar beter leert kennen.

En nee, ik ben geen humorloos, feministisch wijf met een opgedroogde flamoes. Sterker nog, humor is de sleutel naar mijn billen. Maak je mij de hele avond aan het lachen, dan komt dat kneepje steeds dichterbij. Vraag maar aan mijn man. Billen en borsten zijn namelijk niet de eerste kennismaking. Billen en borsten moet je verdienen, want, ik leg het nog maar een keer uit, het zijn niet jouw billen en borsten.