Nederland,  

Een jaar lang heb ik je de rug toegekeerd. Ik moest zonodig op reis met een rugzak, trut die ik ben. Maar weet je, soms moet je elkaar even loslaten om dichter bij elkaar te komen.  

Waarom ben ik ooit vertrokken, dacht ik toen ik op Schiphol bij terugkomst een broodje kroket at. Waarom zijn die snacks hier zo goed, Nederland? Are you trying to make me fat? Het werkt in ieder geval. Niets gaat boven jouw snacks. Kroketten zijn leven. Om nog maar te zwijgen over je kaas. Ze proberen het wel in het buitenland, maar het blijft smaken naar een mix van vloeibaar rubber en karton.  

Je bent stiekem best wel streng, Nederland! Je bent dol op regeltjes en nog doller op het feit dat wij deze regels ook volgen. Ik doe mijn best, maar na landen als Thailand en Ecuador was het toch even inkomen toen ik met mijn koffie naar buiten werd gestuurd in het gemeentehuis en na drie kwartier wachten weer onverrichter zake naar huis kon gaan, omdat ik een onduidelijk document miste.  

Misschien zijn daarom de mensen hier soms wat knorrig. Stiekem is het heel fijn om weer terug te zijn op een plek waar mensen er niet omheen draaien, maar gewoon zeggen wat ze vinden. Ik kon mijn geluk dan ook niet op toen ik op de eerste dag bij het oversteken van het fietspad werd uitgescholden voor iets met tyfus. Heerlijk.  

Ook fijn is dat iedereen zich overal mee bemoeit. ‘Nou, laat mij maar lekker thuis’ en ‘jij liever dan ik’ zijn een greep uit de lovende, ongevraagde meningen die ik kreeg over de gemaakte reis. Meestal gevolgd door een ‘ieder zijn eigen ding’ of een ‘maar je moet het natuurlijk zelf weten, want het is jouw leven’. Jou maakt het ook allemaal niet zoveel uit, zolang je er maar geen last van hebt en iedereen gewoon belasting betaalt. En geen koffie drinkt in het gemeentehuis natuurlijk. En fietsen in een aangegeven vak parkeert. En niet meer dan twee kilometer te hard rijdt op de snelweg. En een consumptie afneemt als hij of zij komt plassen.   

Over ergens last van hebben gesproken: dat voetbalteam gaat wel even kut zeg! Dat is wel eens anders geweest. Gelukkig kan ik je vertellen dat nog maar weinig landen in de wereld op de hoogte zijn van dit feit. Daar zijn we gewoon nog de ‘Oranjemachine’. Hopelijk is het een fase.  

Net als mijn reizen. Dat was ook een fase. Een onvergetelijke fase, maar wat ben ik ook weer blij om terug te zijn bij jou. Bij jou hoef ik niet alles awesome te vinden en kan ik soms ook gewoon de pest inhebben, maar op dit moment geniet ik nog even van alles: de regen, de kroketten, de regeltjes, de fietsen, de clubjes, het koekje bij de thee.  

O, en Nederland, wat sta je er goed op in de wereld. Ik werd overal met open armen ontvangen en kreeg onmiddellijk de you-are-amazing-stempel, alleen maar omdat ik uit jou kwam. De rest weet het dus ook: Nederland is zo gek nog niet.