Jessica: 'Drie jaar geleden was ik zó verliefd, ik had het gevoel dat wij de wereld aankonden. En bij zo'n soort overweldigende liefde kwam ook roekeloosheid kijken. Ik slikte de pil niet en lette niet altijd netjes op. Dus toen ging het mis. Die ontdekking was heel onwerkelijk. Kut, dacht ik, wat nu? Mijn vriend was geschrokken, maar blij. Ik was in shock en dacht: ik heb geen zekerheid, een baan waar ik niet blij mee ben, kan ik deze verantwoordelijkheid wel aan? Maak ik het mezelf niet onnodig moeilijk met een baby erbij? Ik was straalverliefd, vond mijn vriend fantastisch en wilde dolgraag een kind met hem. Ik heb overwogen het te houden en stopte meteen met roken en drinken. Maar vanaf het begin voelde ik: dit is geen goed idee. 

Lees ook: Zij kozen voor abortus: 'Ik heb geen seconde getwijfeld'

Al na twee weken heb ik tegen m'n vriend gezegd dat ik twijfels had. Dat was nogal wat, dat ik een ander moest vertellen dat ik het niet wilde. Hij zei dat je voor een kind allebei ja moet zeggen, anders is het een duidelijke nee. Hoe moeilijk hij dat ook vond. Het is oneerlijk dat je als man wat dit betreft buitenspel staat. Want ook al stond hij erachter, uiteindelijk had ik het toch wel gedaan. Het is namelijk míjn lichaam, het zit in mij, en mijn gevoel om het niet te willen was te sterk. Daar mag en kan een ander nooit over beslissen. Een abortus valt om die reden nooit helemaal te rechtvaardigen, omdat er twee mensen zijn betrokken bij het maken en maar één lichaam de fysieke gevolgen ondervindt. 

Lees ook: Zij kozen voor abortus: 'Ik heb overwogen het kind te houden'

Ik heb me een beetje dom gevoeld, maar ik stond achter mijn keuze. Mijn vriend en ik zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan, wat voor mij het gevoel dat ik bij mijn keuze had alleen maar bevestigde. Het enige waar ik soms mee kamp, is de angst dat ik iets kapot heb gemaakt in mijn lijf. Dat kan niet, dat weet ik. Maar stel dat er een fout gemaakt is tijdens de procedure? Verder ben ik goed geholpen, hoor. Voor de kliniek stond alleen met stoepkrijt geschreven: 'Jezus houdt ook van jouw kind.' Nu ben ik niet gelovig en raakte het mij niet, maar er gaan ook meisjes van veertien alleen naartoe, omdat ze het niet aan hun ouders durven te vertellen. Voor hen is dat doodeng. Wat geeft een ander het recht om iemand op zo'n kwetsbaar moment zich zo naar te laten voelen? 

Lees ook: Zij kozen voor abortus: 'Ik was vijf maanden zwanger'

Ik hoop dat mensen begrijpen dat een abortus niet te rationaliseren is, het is een gevoel. En het is belangrijk dat vrouwen dat volgen. Als je zestien bent en je hebt het gevoel dat je het kind wilt houden: go for it. En als je 33 bent en jouw gevoel zegt nee: prima. Je hoeft niks uit te leggen, jij zult de rest van je leven met die keuze moeten leven. Zorg er in elk geval voor dat het jouw keuze is.'

Nieuwsgierig geworden naar de verhalen van de overige vier vrouwen? Lees het in de nieuwste editie van &C met het thema 'Ikke, ikke, ikke', die nu in de winkel ligt. Of lees het hier via Blendle.