Glenda (31): ‘Eind 2015 kwam de ene na de andere baby met een klein hoofdje in het nieuws. De oorzaak: het zikavirus. Onzin, dacht ik. De zikamug vliegt hier al rond sinds 1950, hoezo wordt die nu ineens gelinkt aan baby’s met microcefalie? Op internet las ik een andere verklaring: microcefalie zou veroorzaakt worden door vaccinaties die zwangere vrouwen in Brazilië krijgen. Omdat de baby’s inderdaad alleen in Brazilië geboren werden, maakte ik me niet druk, ook al komt zika ook voor in Suriname. 

Twee jaar eerder had ik Zoetermeer verruild voor Paramaribo, op zoek naar werk en avontuur. Al snel werd ik verliefd op Raoul, die net als ik in Nederland heeft gewoond. Na twee jaar kregen we een dochter, Joya. De zwangerschap was afzien, maar eenmaal geboren was Joya de makkelijkste baby ooit. Daarom besloten we snel voor een tweede te gaan, zodat ze dicht op elkaar zouden zitten. Joya was net zeven maanden oud toen de zwangerschapstest in november 2016 weer roze kleurde.’ 

De fik erin 
‘Ik was drie maanden zwanger toen ik op een ochtend wakker werd met gewrichtspijn en krampen. Ik maakte me niet meteen zorgen, want als je zwanger bent, gebeuren de gekste dingen met je lijf. Zo was ik bij Joya ineens allergisch voor bepaalde groenten. Maar even later zei Raoul: wat zie je rood, je hebt overal uitslag. En inderdaad: mijn huid brandde en zag eruit alsof ik kippenvel over mijn hele lichaam had. Ik dacht meteen aan zika. Ik belde mijn huisarts, maar toen ik mijn symptomen omschreef, zei hij: ‘Het lijkt niet op zika, maak je geen zorgen.’ En toen die symptomen de volgende dag als sneeuw voor de zon waren verdwenen, deed ik dat ook niet. Andere vrouwen met zika hadden wekenlang klachten. Wat ik had, was vast weer zo’n gekke zwangerschapskwaal. 

Twee maanden voor de uitgerekende datum zag de gynaecoloog dat mijn baby langzaam groeide. Vooral het hoofdje leek klein, maar omdat de baby diep lag, kon hij het niet goed meten. Daar gaan we weer, dacht ik, want bij mijn eerste zwangerschap ging het precies zo. Ook Joya’s groei liep steeds achter, waarover ik me toen enorme zorgen maakte. Ik ging als een idioot eten in de hoop dat ze zou groeien, waardoor ik alleen maar nóg vaker boven de wc hing. Joya bleek bij de geboorte klein maar kerngezond, dus dacht ik nu: ik laat me niet wéér gek maken. Je hebt moeders die grote baby’s baren, en ik ben zo’n moeder die kleine baby’s krijgt. Ik moest elke twee weken terugkomen voor controle en elke keer kreeg ik dezelfde boodschap: de groei loopt achter, maar we weten pas echt meer bij de geboorte. Ik was vastbesloten niet te stressen en genoot met volle teugen van mijn zwangerschap. Vergeleken met de eerste voelde ik me geweldig. Over het zikavirus heb ik geen seconde meer nagedacht. Ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen, net als bij Joya.’

Je leest het hele verhaal in het extra dikke jubileumnummer van &C dat nu in de winkels ligt.