‘Mijn mond stond als kind nooit stil. Om de mensen om mij heen niet gek te maken, schreef ik boeken vol verhaaltjes. Die werden steeds korter, totdat er een soort gedichtjes overbleven. Mijn stem heeft veel melodie en wanneer ik ze voorlas, leek het meer op zingen. Cool, dit is muziek, dacht ik. Ik zette wat zangfilmpjes van mezelf op Hyves maar mijn leeftijdsgenootjes lachten mij uit en ik viel stil. Totdat ik besloot om mijn eigen nummers te maken. Mijn broers zetten muziekprogramma’s op mijn laptop en gaven mij een keyboard. Ik keek de ene tutorial over muziek produceren na de andere, leerde mezelf liedjes schrijven en zorgde dat ik mijn muziek, in mijn eentje vanuit mijn slaapkamer kon maken. Aanvankelijk stiekem omdat muziek maken in mijn cultuur niet geaccepteerd wordt. Het was een kwestie van veel proberen en falen, je laptop uit het raam willen gooien en dan weer opnieuw beginnen.’  

Lees ook: Tabitha:'Jonge meisjes worden beïnvloed door sociale media'

‘Als ik een nummer uitbreng of laat horen op het podium, wordt er kritisch geluisterd of het ‘echt wel zo goed’ is. Eeuwig zonde, mensen zouden meer moeten afgaan op wat voor gevoel ermee overgebracht wordt. Als iets puur en echt is, is het al meer dan goed genoeg. Als meisje uit het Midden-Oosten heb ik mijn hele leven gehoord dat ik geen muziek hoor te maken. En producenten zien je al snel als alleen een stem die ze kunnen inhuren. Maar ik ben juist een muziekmaker. Het feit dat je vanuit helemaal niets iets kan creëren vind ik zo mooi. Complete stilte en een paar uur later is daar ineens een liedje. Zelfs als het af is, blijft het creëren, gevoelens opwekken en verbindingen leggen.’  

Lees het hele interview met Naaz in de juni-editie van &C Open & bloot, die nu in de winkels ligt.