‘‘Zeg alsjeblieft zijn naam!’ riep ik tegen de politie terwijl ze de deur van de berging aan het forceren waren. Door een eerdere traumatische ervaring was Daniël bang voor uniformen. Ik wist dat hij ontzettend zou schrikken als hij deze mannen zou zien. Ik stond om een hoekje te kijken hoe de politie, en later de brandweer, de deur van onze berging aan het openmaken waren. De deur ging met veel kabaal open. Even was het stil. Ik vergeet het gezicht van de politieman nooit meer toen hij het hoekje omkwam. ‘Hij is inderdaad helaas overleden,’ waren zijn exacte woorden. Ik voelde dat mijn hele lichaam begon te trillen. Mijn leven is nu ook voorbij, dacht ik.
Ik leerde Daniël kennen via een datingsite. Ik was 25 en op zoek naar een vaste relatie. Terwijl andere mannen een partner zochten om de wereld mee rond te reizen en spontane dingen mee te doen, had hij in zijn profieltekst staan dat hij met weinig al heel gelukkig kon zijn. ‘Hey Germa,’ schreef hij. ‘Als ik je profiel lees, heb ik het gevoel dat we elkaar wel liggen.’ Het klinkt als een cliché, maar het contact met Daniël voelde als thuiskomen.’  

‘Daniël was een lange jongen, gespierd. Maar ondanks zijn stoere uiterlijk was hij heel bescheiden. Verlegen zelfs. Dat contrast vond ik mooi. Al tijdens onze mailwisselingen hadden we het over onze depressies gehad. Ik had net in een dal gezeten vanwege mijn hormoonhuishouding die niet in orde was. Daniël had als kind en jongvolwassene depressies en paniekaanvallen gehad. Na een opname in een psychiatrische kliniek – die hij als traumatisch ervaren had – was hij stabiel. Dat was inmiddels tien jaar geleden. Als je nog nooit een depressie hebt gehad, is het lastig te begrijpen hoe zoiets voelt. Wij snapten elkaar.
Al snel trok ik bij hem in. Ondanks dat hij een universitaire studie had afgerond, werkte hij niet. Dat was een bewuste keuze. Hij had zijn leven zo ingericht dat de depressies niet terug zouden komen. Niet te veel druk, rustig aan. Hij deed af en toe vrijwilligerswerk en drumde, dat was zijn passie.
Daniël was lief. Onbaatzuchtig. Hij deed alles voor me. Kon je op zo’n manier helpen dat het was alsof je hém er een plezier mee deed. Als hij een pakketje voor me wegbracht naar het postkantoor en ik vroeg of hij het zeker wist, zei hij: ‘Ja hoor, ik vind het juist lekker om een stukje te fietsen.’  

Lees het hele verhaal in de juni-editie van &C, die nu in de winkels ligt.