Margot (27): ‘‘O, ben jíj dat?’, zeggen mensen vaak als mijn ongeluk ter sprake komt. Iedereen herinnert zich mijn verhaal, maar niemand weet wie ik ben.

Lees ook: Ex-Jehova's getuige: 'Mijn ouders deden geen aangifte van aanranding'

‘Utrechtse studentes knallen met hoofd tegen viaduct’, zo stonden we zeven jaar geleden in alle kranten. Het was een warme dag einde zomer, in de introductieweek voor nieuwe studenten. Mijn hockeyvereniging deed mee aan een bussenparade om verenigingen te promoten onder nieuwe studenten. Ik twijfelde nog of ik mee zou gaan, maar mijn moeder moedigde me aan: doe nou, is toch leuk. En toen andere vriendinnen ook gingen, dacht ik: ach, wel gezellig ook.

Het was zo’n typische Engelse dubbeldekkerbus, helemaal versierd met spandoeken, waar we met zo’n twintig studenten op het open bovendek stonden. De introductiecommissie had één straat in het centrum afgezet waar alle bussen doorheen mochten rijden, voorbij de feestende studenten langs de kant. Aan het einde van de parade, waar we eigenlijk moesten uitstappen, vroegen de leden die de bus versierd hadden aan de chauffeur of hij hen aan de andere kant van de stad wilde afzetten, waar hun fietsen stonden. Ik had geen idee waar we heen gingen, maar ik liet het gebeuren.

De chauffeur reed de openbare weg op en maakte behoorlijk wat vaart, waardoor ik en mijn vriendinnen besloten te gaan zitten. Op een gegeven moment reden we zó hard, dat mijn zonnebril van mijn gezicht vloog. ‘Moet je kijken’, zei ik tegen twee vriendinnen, toen ik mijn Ray-Ban achter ons op de weg uiteen zag spatten. Dat is het laatste wat ik me herinner.

Doordat ik omkeek, zag ik niet dat we een viaduct naderden, net als de twee vriendinnen tegen wie ik praatte. Waar de rest op de bus op tijd kon bukken, zijn wij drieën met onze hoofden tegen het viaduct geklapt. Toen de bus onder het viaduct uit kwam, zagen de mensen voorop de bus me bewusteloos over de reling hangen. Ze hebben de bus gestopt en me bij mijn broekriem vastgepakt om te voorkomen dat ik eroverheen zou vallen. Ook mijn twee vriendinnen waren gewond, maar wel bij bewustzijn. Op de televisiebeelden zie je een van hen verdwaasd rondlopen.

Ik ben door de brandweer van de bus getakeld, omdat de brandcard niet door het kleine trapgat paste en ze bang waren dat ik iets aan mijn nek zou hebben. Het ambulancepersoneel heeft de grootste moeite gehad om me op die brancard te krijgen, want ik schijn me enorm te hebben verzet en kraamde de raarste dingen uit. Waarschijnlijk door de shock. Zelf weet ik daar niks meer van.'

Lees het hele verhaal in het nieuwe nummer van &C ‘Roddel & achterklap’, dat nu in de winkels ligt, of lees het hier via Blendle. Voor wie niet genoeg kan krijgen van roddelen: deze maand is &C in een speciaal pakket met Privé te koop voor maar € 6,50.