Black 
Welcome to the jungle, zo is te lezen op de servetten in café-restaurant De Tulp in Amsterdam. Het interieur is tropisch; er staan overal planten, de wanden lijken van bamboe. Het is niet gek dat acteur Thomas Cammaert bij binnenkomst even moet zoeken naar de journalist, verscholen achter een palm. Maar dan zijn er een blik van herkenning en een enthousiaste glimlach. Opgewekt, fris geknipt en gekleed in een geruit overhemd bestelt hij een verse-gemberthee. Nieuwsgierige, onderzoekende ogen. Als je niet uitkijkt is hij degene die het interview áfneemt.

Lees ook: Sharon van Within Temptation openhartig over haar zwartste dag

‘Ik ben een gelukkig mens, dus misschien is mijn zwarte dag verre van zwart genoeg.’ Op hoop van zegen vertelt hij toch maar over de dag in Marokko, in de zomer van 2008, dat hij een zonnesteek opliep. ‘Ik was 24 en maakte die reis met drie vrienden. We begonnen in Marrakesh en trokken daarna rond. In Marrakesh slenterden we over de overdekte markt. Het was loeiheet. Ik had een petje op tegen de zon, maar het was er zo eentje met gaas aan de achterkant. Toen we terugkwamen bij ons pension had ik een ernstige zonnesteek. Stekende hoofdpijn, misselijk, niet willen lopen of zitten.’

Toen zijn vrienden wat gingen eten bleef Thomas bleef op bed liggen, denkende dat het niet veel erger dan dit kon worden. ‘Toen ze terugkwamen hadden ze een broodje voor me meegenomen. Ik moest proberen wat te eten, zeiden ze. Hadden ze bij een kraampje op straat gekocht. Ik had het voor de helft op en ging slapen.’ Die nacht brak de hel los. Thomas, verzwakt door de zonnesteek, kreeg ook nog voedselvergiftiging. ‘Het kwam eruit aan alle kanten. Ik was aan het ijlen, zweten en rillen. We lagen op dezelfde kamer, dus mijn vrienden hoorden alles.

Ik ben niet naar huis gegaan want ik zag op tegen de terugreis in m’n eentje, dus ik heb de vakantie gewoon afgemaakt. Maar ik bleef ziek en had iedere dag diarree. Ik probeerde stoer te zijn en niet te veel te klagen, maar ik merkte dat ik mijn vrienden tot last was. Ik was een blok aan hun been. De dokter daar wist ook niet wat te doen.’  Door de ervaring met het broodje at Thomas alleen nog maar salades. ‘Die worden gewassen met kraanwater, dat ook weer vol bacteriën zit. Ik had beter gekookt en gefrituurd eten kunnen eten. De diarree werd alleen maar erger.’

De rest van de reis was een lijdensweg. ‘Op een nacht was ik ervan overtuigd dat mijn bed vol parasieten zat, want ik had overal uitslag en helse jeuk. Mijn lichaam en geest waren totaal in de war.’ Toen hij thuiskwam voelde hij zich nog steeds niet goed. Hij viel acht kilo af en liet zich onderzoeken. Bleek dat hij een bacterie had gehad die inmiddels weg was, maar waarvan de effecten nog wel even konden duren. En duren deed het. Een jaar lang was Thomas moe en labiel. Bekaf na het nemen van een trap. Last van zijn spieren, zijn darmen, zijn hoofd. ‘Eigenlijk voelde ik me pas na vier jaar weer écht helemaal de oude.’

Dan, met een glimlach: ‘Binnenkort wil ik terug naar Marokko. Mijn demonen bezweren.’  

Pink
Thomas is een Vlaming, maar daar merk je op het eerste gehoor niets van. Als je goed oplet echter, hoor je subtiele klanken die hem verraden. En als je dat eenmaal hoort, wil je niets liever dan hem écht Vlaams horen praten. Acht jaar geleden verhuisde hij. ‘Ik zit nu niet mijn best te doen om Nederlands te praten hoor. Het gaat inmiddels vanzelf. Tot mijn moeder of zus belt, dan schakel ik direct terug.’

Lees ook: Psychose door de malariapillen: 'Ik dacht dat ik de messias was' 

De roze dag. In principe mogen de kandidaten niet meer de geboorte van hun kind kiezen (want dan doen ze dat allemaal), maar Thomas maakt het de journalist moeilijk: hij kiest de geboorte van zijn nichtje, de dochter van zijn zus, op 31 januari 2012. Vooruit dan maar. ‘Ik ben echt een familiemens. Ook al zie ik mijn familie te weinig, omdat ik in Amsterdam woon en zij in Antwerpen, ze zijn het allerbelangrijkste voor me. Mijn zus heeft inmiddels twee kinderen. Maar bij de geboorte van haar eerste kind, mijn nichtje, voelde ik iets wat ik nog nooit heb gevoeld. Ik voelde meteen zo’n sterke band. Ik was zo trots en voelde zo veel liefde.’

Zijn ogen fonkelen als hij erover vertelt. Hij kijkt alsof hij het zelf nog steeds niet helemaal kan geloven, het wonder dat geschiedde op die dag in 2012. ‘Ze kwam met een keizersnee, zoals wij allemaal. Het erge was dat ik net op tournee was met de voorstelling Ramses, en juist dat weekend speelde ik in Groningen. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Ik zag foto’s op Facebook en beet op mijn lip. Ik zag haar pas vier dagen later.’

Het zit hem soms dwars, de afstand tussen hem en zijn familie. ‘Ik zou het liefst de oom zijn die de kinderen twee middagen per week van school haalt. Maar nu ben ik de oom die, áls hij komt, er ook echt helemaal voor ze is. Ik doe zo veel mogelijk dingen met ze, maar dan moet ik weer weg. We Facetimen wel veel, maar dat is toch anders. Daarom gaan mijn moeder en ik ieder jaar een week met ze op vakantie, dus zonder hun ouders. Een week lang qualitytime.’ Lachend: ‘Na zo’n week ben ik wel echt helemaal kapot.’

Wil hij zelf ooit kinderen? ‘Ja, zeker wel ooit. Misschien adopteren, misschien een draagmoeder of co-ouderschap. Maar momenteel heb ik geen vriend en ik heb het druk. Ik heb geen zin om hier nu in een huisje in De Pijp in m’n eentje een kind op te voeden. Maar de behoefte is wel heel sterk. Dus ooit. Ik schuif het voor me uit.’

Na een tijdje te hebben gemijmerd richt hij ineens weer enthousiast zijn hoofd op. ‘En? Kan mijn roze dag ermee door?’ Ja hoor, Thomas. Hij kan ermee door.  

Acteur Thomas Cammaert (34) speelde in tig Nederlandse producties, zowel op de planken – theater, musical – als op het doek en tv. In 2017 deed hij mee aan Ranking the Stars en loog hij zich een slag in de rondte als Mol in Wie is de Mol?

Dit interview met Thomas Cammaert verscheen in het augustusnummer van &C (2018). Nu in &C: Hadewych Minis over haar zwartste en gelukkigste dag.