Maatschappelijke poëzie
Meliza de Vries is geboren op Sri Lanka en opgegroeid in Friesland. Ze legt verbindingen tussen poëzie, illustraties en maatschappelijke onderwerpen. Bijvoorbeeld gedichten over verhalen van ouderen voor het project Uppie, een ontwerp over duurzaamheid voor de provincie Drenthe of gedichten over schoonheid voor de expo ‘La Grande Bellezza’ tijdens Museumnacht.
Vrouwenvleugel introsong
Toen Meliza tien jaar oud was mocht ze Zeg 'ns Aaa en Medisch Centrum West kijken, maar nog geen Vrouwenvleugel dat daarna kwam. Enkel het introliedje van Vrouwenvleugel ‘Nog een kans’ van Vera Mann mocht ze nog net meepikken. Ze schreef haar eigen versies op deze melodie en begon zo met het schrijven van (song)teksten. Zonder muziek, want pianospelen dat kan ze dan juist weer niet.
Schrijven op een stuk hout
In Guatemala heeft Meliza creatieve workshops in een vrouwengevangenis gegeven. Kort daarna, op vrije voeten, heeft Meliza zichzelf verder ontwikkeld in het vrije vers en in het voordragen van poëzie. Ze stond in de jaarfinale van Festina Lente en toerde met de Poëziebus door Nederland en België. Tegenwoordig schrijft Meliza poëzie. Dit doet ze niet alleen op papier, maar ook op hout, een vaas van haar oma of een langspeelplaat. Daarnaast zet Meliza woordkunst in om de Nederlandse woordenschat van jongeren (uit oorlogsgebieden) te herkennen en te gebruiken en schrijft ze columns voor het literair tijdschrift De Moanne. Naast schrijven maakt Meliza ook illustraties en combineert ze deze twee kunsten.
