Noortje
Nederland is volop in beweging. Van hot naar her, van supermarkt naar sportschool. We struinen wat af. Marjolein zoekt ze, vindt ze, ondervraagt ze en zet ze op de gevoelige plaat.
Tussen de groepen toeristen valt ze op, met haar blauwe haar en haar oversized spijkerjas. Een zeemeermin lijkt ze wel. Waar ga je naartoe, Noortje?
Waar ben je naar onderweg? ‘Mijn zusje komt zo op bezoek, ik moet nog even snel iets ruilen in de winkel. Ik woon hier vlakbij het Waterlooplein, dus ik ga meestal lopend naar de stad. Ik ben gek op mijn buurt, er zijn veel vintagewinkels en cafés.’
Wat bracht jou naar Amsterdam? ‘Op de middelbare school droomde ik er al van om naar Amsterdam te verhuizen. Ik maakte altijd al mijn eigen kleren, dus toen ik mijn studie moest kiezen was het makkelijk: het Amfi (Amsterdam Fashion Institute, red.). Daar heb ik net mijn minor Global Trendwatching afgerond. Heel even reikten mijn dromen nog verder dan Amsterdam en wilde ik naar New York. Na veel sparen en hard werken lukte het me om daar een halfjaar stage te kunnen lopen. Het was heel leerzaam, maar ik ontdekte ook dat mijn leventje in Amsterdam heel relaxed is en dat ik daarnaar terugverlangde. Nu ik hier weer ben, geniet ik veel meer van het moment en ben ik niet meer zo bezig met wat er later allemaal nog kan.’
Dat klinkt heel bewust, sta je ook zo in het leven? ‘Ja, ik probeer wel bewuste keuzes te maken. Ik heb sinds twee jaar bijvoorbeeld geen Instagram- en Facebookaccount meer. Ik merkte dat het veel tijd en aandacht van me vroeg. Altijd maar weer kijken, ’s ochtends, tijdens mijn lessen en voordat ik naar bed ging. Bovendien vond ik het niet leuk dat als ik iemand leerde kennen, ik diegene meteen kon ‘checken’ op social media. Op die manier vorm je een mening die helemaal niet realistisch is. Ik ben bij dat ik die keuze heb gemaakt, ik mis het totaal niet.’
Je hebt zelf blauw haar, is dat ook een bewuste keuze? ‘Jazeker. Toen ik mijn haar blauw wilde laten verven was ik toevallig bij mijn oma op bezoek en we besloten om samen naar de kapper te gaan. Maar bij iedere kapper waar we binnenstapten weigerden ze mijn haar blauw te verven. Volgens alle kapperszaken was het onmogelijk. Mijn oma woont in een kleine gemeente, dus zo’n verzoek krijgen ze daar niet vaak. Toen we eindelijk een kapper vonden die het aandurfde, kwam ik thuis met geelachtig blond haar in plaats van mijn gewenste blauwe kapsel. Uiteindelijk kocht ik op de Albert Cuyp blauwe haarverf en deed ik het zelf, thuis in de badkamer. Inmiddels heb ik alweer een hele tijd blauw haar en ben ik er wel een beetje op uitgekeken. Tijd voor iets nieuws.’