Anne-Rixt Gast is 29 jaar. Ze komt uit Leeuwarden en is modeontwerpster en shopmanager bij SPRMRKT-Ibiza. Ze heeft geen vaste woonplek, maar is graag veel op Ibiza. 

Waarom kleed jij je excentriek?
‘Voor mij voelt mijn manier van kleden eigenlijk heel natuurlijk, ik vind mezelf niet echt excentriek. Alhoewel, ik zie natuurlijk ook wel dat ik er anders uitzie dan anderen. Ik heb van jongs af aan al de drang gehad om te experimenteren, ik wilde graag anders zijn. Zo droeg ik op de lagere school in groep zes mijn broek binnenstebuiten. Ook al werd ik erom gepest, er was een drang om het tóch te doen.’

Hoe zag je er tien jaar geleden uit?
‘Tien jaar geleden zat ik in een uitprobeercrisis. Tijdens mijn middelbareschooltijd wilde ik graag ergens bij horen, maar ik wist niet zo goed bij wie ik ‘moest’ horen. Zo was ik onder meer emo, goth, skater en kakker. Telkens weer dacht ik: nee, dit is niet mijn ding. Door de jaren heen kwam ik erachter dat ik helemaal niet in één categorie te plaatsen val. En dat hoeft ook niet. Ik vind het leuk om te variëren en mensen te inspireren met mijn uiterlijk. Het hoeft niet per se in een specifiek hokje te passen.’

Hoe reageert je omgeving op je uiterlijk?
‘Mijn familie moest in het begin even wennen aan mijn tatoeages. Op straat zijn de reacties eigenlijk bijna altijd positief, veel mensen geven complimentjes. Helaas krijg ik de laatste tijd via Instagram heftige haatberichten, bijvoorbeeld naar aanleiding van de tatoeage op mijn kin. Die streep is een eeuwenoude traditie van Berbervrouwen uit het noorden van Afrika. Dit gebruik dreigt langzaam te verdwijnen uit het straatbeeld en juist daarom heb ik die tatoeage gezet. Ik wil graag kleine culturen ondersteunen en ‘redden’, daar komt mijn inspiratie vandaan. Toch vinden sommige mensen deze tatoeage zondig of egoïstisch, en dat uiten ze vervolgens op mijn Instagram. Ik ben hier erg van geschrokken, het komt namelijk allemaal uit een goed hart. Het laatste wat ik wil zijn, is een platform voor negativiteit.’

Reflecteert je uiterlijk je innerlijk?
‘Honderd procent. Als ik wakker word en ik voel me een prinses, dan kleed ik me ook als een prinses. Van nature ben ik geen spreker - ik sta bijvoorbeeld niet graag voor grote groepen. Mijn uiterlijk is mijn uithangbord. Het is mijn manier om te communiceren.’

Wanneer werkt jouw uiterlijk mee, en wanneer tegen?
‘Ik werk in de creatieve sector en daar wordt eigenheid heel erg gewaardeerd. Dat werkt vaak in mijn voordeel. Nog een pluspunt: mensen vergeten mij niet snel, vanwege mijn uiterlijk. Toch word ik soms ook weleens een beetje angstig, dan komen er veel vragen op in mijn hoofd. Wat nu als het niet lukt in de mode? Wat als ik een gewone kantoorbaan moet zoeken? Dat kan gewoon niet. Maar ergens is die angst ook wel positief: het is de motivatie om te blijven doen wat ik doe.’

Wat als jij voortaan door het leven zou moeten gaan in een simpele spijkerbroek en een T-shirt? 
‘Dat zou dramatisch zijn voor mij. Dat is hetzelfde als een schrijver zijn pen ontnemen.’