Carlien (27): ‘Na vijf festivaldagen besloten we onze laatste dag in Kroatië aan het strand te slijten. Doodmoe en oververhit liep ik met mijn luchtbed de zee in, terwijl mijn vriend op onze spullen paste. Het kabbelende water klotste zacht tegen het luchtbed en ik besloot even mijn ogen dicht te doen. Heel even moest kunnen, toch?

Lees ook: Vakantieleed: Anne (26) strandde met noodweer op een onbewoond eiland

Toen ik wakker schrok, hoorde ik geen stemmen en langsrijdende auto’s meer. Het strand was in de verste verte nergens te bekennen: ik was afgedreven en op open zee beland. Als een idioot begon ik te zwemmen, zonder een idee te hebben waarheen. Ik kwam alleen amper vooruit, want het festival had mijn benen in elastiek veranderd. Ik kreeg een paar boten in zicht. Na een halfuur peddelen bleek daar een haventje te zijn en toen ik dat zag, kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Godzijdank eindigde de vakantie toch niet met een zeemansgraf.

Via een touw aan de kade hees ik mezelf omhoog en ik liet me uitgeput vallen. Precies naast een vrouw die daar nietsvermoedend haar strandlaken had uitgeslagen en lag te zonnen. Ik vergeet haar verbaasde blik toen ik haar wilde omhelzen nooit meer. Met kapotte voetzolen, geschaafde knieën en pandaogen liep ik naar de andere kant van de baai, waar ik ons strand zag liggen. Terwijl ik mezelf met enig gevoel voor drama in de armen van mijn vriend stortte, keek hij mij slaperig aan en vroeg: ‘Waar is je luchtbed, schat?’ Ik moet wéér janken.’

Het verhaal van Carlien verscheen afgelopen maand in het Fijne, foute zomernummer van &C.