Sneakers zijn voor velen codetaal voor comfortabel. Voordat je over je theewater raakt, in dit epistel mijmer ik niet over ‘de doorbraak’ waarin ik het sneakerlicht gezien denk te hebben. Neen. Ik doe een boekje open over iets waar ik me kapot aan erger. Iets wat ik bikkelhard probeer te negeren, maar werkelijk waar nergens op slaat. Ik moet toegeven: ik ben meer een modemeisje dan een sneakermeisje. Mijn oerinstinct gaat voor leuk in plaats van comfortabel.

Gymp faal
Met de beste wil van de wereld wurmde ik me tijdens mijn introkamp van de School voor Journalistiek in een paar All Stars, die ik speciaal voor het kamp besteld had. Want: kamperen, feesten tot de zon op komt en opdrachten in het bos. Maar waar al mijn medestudenten zich maar al te comfortabel voelden op deze stappers (ik snap het heus wel), voelde ik me Jolige Jantien ‘die ook een keertje meedoet’ met de gympsquad. Tot overmaat van ramp had mijn linkergymp de complete nacht buiten de plastic barricade van de tent gestaan en diende als woonark voor slakken en uit de kluiten gewassen wormen. Enfin, ik voelde me gewoon niet zo Floor op deze rubberen schuiten (ook niet met mijn maat 38).

Maar er hebben zich de afgelopen jaren meerdere momenten voorgedaan, waarbij ik dolgraag in de schoenen van de sneakerdrager naast me had gestaan (bv. die keer dat mijn knieschijven en ellebogen een onderonsje hadden met de gore en keiharde vloer van Utrecht Centraal). Want waar de één zonder moeite elke ochtend hetzelfde paar sneakers uit de kast trekt, wil ik dat altijd net even wat anders doen. Gezellig pakske aan. Muiltjes etaleren. Tassie erbij. Tot grote ergernis van mezelf. Want hé, waar komt toch die godvergeten drang vandaan om altijd voor ‘gezellig’ in plaats van ‘comfortabel’ te gaan. Misschien omdat ik jeuk krijg van het woord en direct denk aan een Gaastra gezin (jeweetwel, zo’n familie die van top tot teen in Gaastra is gestoken). Waarvan de vader van het gezin elk weekend met de grootste grijns en trots als een aap met zeven lullen in zijn ligfiets glijdt. Precies, waar heb je het over? Comfortabel is voor mij niet altijd een streven. Ik verkies vaak ‘leuk’ boven ‘comfi’.

Moreel ‘tipping point’
Maar ik vind ook dat ik een keer moet kappen met zeuren. Kappen met ontkennen dat sneakers velen malen chiller zijn dan een kitten heel of knap blokhakje. Dus ik besloot een week lang - mede dankzij een tik op de vingers van collega J -  sneakers te dragen in plaats van het charmante(re) schoeisel, dat sterk vertegenwoordigd is in mijn garderobe. Nu hoor ik je denken: hoezo is dat een challenge? Ammehoela! En daar sla je de spijker op zijn pijnlijke kop. Want dat is het dus wel - voor mij. Want ik voel me vaak een Lompe Joop op sneakers. Iets wat ik mezelf heb aangepraat. Al draag ik ze wel af en toe, een week (zeven dagen) achter elkaar is toch wel wat veel - voor mij.

Ik besloot mijn grijze sneakervrienden een week lang mee op pad te nemen (zie het resultaat op de foto's hieronder). Zoals je al had verwacht, kan ik een flinke lijst met zo-da’s-mooi-meegenomen-voordelen afvinken aan het einde van de rit. Zo vond vriendlief mijn door god geschonken lengte, zo puur natuur, flink aandoenlijk. En was ik na een dag flink van locatie naar locatie hoppen nog lang niet van plan om de schoenen uit te trekken. Ik heb er zelfs een onmogelijke trein mee weten te halen (waarvoor dank). Na die week op comfortabele voet was ik er zo aan gewend, dat ik per ongeluk mijn experiment met nog vier dagen heb verlengd. Misschien moet ik gewoon bekennen, dat ik simpelweg de juiste outfits erbij moest bedenken, op gang moest komen en moest inzien dat Jolige Jantien en Lompe Joop slechts coryfeeën van mijn onzekerheid zijn.