Eén kans 
‘Ik ben echt geen ochtendmens, ’s avonds ga ik “aan”. Ik kan mijn huisgenoten welterusten zeggen, en dan toch midden in de nacht een bericht sturen vanaf een feestje, waarop zij denken: hé, maar Nadine lag toch gewoon in bed?’ Samen met nog vier andere meiden woont Nadine in het centrum van Amsterdam. ‘We studeren allemaal, maar we houden dus ook wel van een feestje,’ vertelt Nadine vanuit haar kleurrijke bed. ‘We houden enorm van polaroidfoto’s maken. Het is een soort bewijs van wat je die avond hebt meegemaakt.’ Aan de muren in haar slaapkamer prijken tientallen polaroidfoto’s, met locatie, datum en vooral veel blije gezichten. ‘Omdat je tegenwoordig alles met foto’s online doet, is het niet meer tastbaar. Maar een polaroidfoto heb je meteen in je handen. En wat ik vooral leuk vind is dat je maar één kans hebt om een goede foto te maken.’ 

Zusjes 
Naast het leven met haar huisgenoten heeft Nadine een hechte band met haar twee zussen. ‘Ik kom uit een meisjesgezin, ik ben de middelste van de drie.’ En hoewel zussen elkaar vaak in de haren kunnen vliegen, gaat het er bij Nadine en haar zusjes vredig aan toe. ‘We doen veel met z’n drieën. Vaak gaan we samen ergens eten en dan zitten we zo hard te lachen, dat andere mensen denken: wat gebeurt daar allemaal? We hebben dezelfde stem en we bewegen op dezelfde manier, dus we lijken erg op elkaar.’ Maar ondanks dat ze veel op elkaar lijken, hebben de zussen wel verschillende karakters. ‘We hebben alle drie een andere binnenwereld en andere ambities. Dat maakt het ook leuk, want op die manier inspireren we elkaar en kunnen we elkaar helpen.’ Ook hun namen zijn niet helemaal senang volgens Nadine. ‘Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik Nadine heet. Mijn zusjes heten Lisa en Sara. Dan was het veel logischer geweest als ik bijvoorbeeld Roos had geheten.’ 

Gortdroog 
‘Ik maak soms keuzes die nogal tegendraads zijn. Ik ben bijvoorbeeld vrij creatief, maar studeer nu rechten, wat natuurlijk gortdroog is.’ Ook toen Nadine besloot om te gaan reizen in Afrika, verraste ze haar omgeving. ‘Niemand had ooit gedacht dat ik met een rugzak op pad zou gaan, maar ik wilde de wereld wel eens zien. En goed nadenken over wat ik wilde.’ Met die gedachte vertrok Nadine voor een jaar naar Zuid-Afrika. ‘Toen ik daar was heb ik natuurlijk enorm genoten van het weer en de mooie natuur. Maar ik wilde meer dan alleen een beetje hangen en chillen.’

Wanneer Nadine de kans krijgt om meer van Afrika te zien, twijfelt ze geen moment. ‘Samen met drie jongens heb ik met een auto door verschillende landen gereisd: Zimbabwe, Botswana, Zambia en Mozambique. Daar kwam ik erachter dat de wereld zo enorm groot is. Er is zoveel meer dan alleen maar het leven in Nederland.’ Verrassende keuzes blijft Nadine dus altijd maken. ‘Helemaal nadat mijn vader een tijdje ziek is geweest. Toen besefte ik echt: ik kan beter spijt hebben van iets wat ik wél heb gedaan, dan van iets wat ik niet heb gedaan. Het leven is veel te kort om iedere vrijdagavond op de bank door te brengen.’