‘Als kind was ik een echte tomboy. Ik klom in bomen, stookte fikkies, speelde voetbal en zat bij de scouting. Natuurlijk kun je die dingen ook doen als meisje, maar ik had altijd sterk het gevoel dat ik geen meisje wilde zijn. Zo was ik gefascineerd door baarden. Als tienjarige smeerde ik mijn gezicht voor de spiegel in met tandpasta en deed ik met de achterkant van de tube alsof ik me schoor. Toch heb ik er de eerste 34 jaar van mijn leven nooit helemaal een vinger op kunnen leggen waar mijn gevoel vandaan kwam. Van genderdysforie en transgenders had ik geen idee. Ik had weleens gehoord van mannen die zich vrouw voelden, maar niet andersom. Wat ik wél wist, was dat ik op vrouwen viel, dus kwam ik uit de kast als lesbienne. Toch flikte ik het elke keer om op vrouwenfeestjes precies de enige heterovrouw aan te spreken. Dan grapte ik: ‘Maar ik ben ook een man, hoor!’, niet beseffende hoe waar dat was. Pas op mijn 34ste viel – na het zien van de film Tomboy – het kwartje: verrek, ik bén een man. Binnen een halfjaar nadat ik me meldde bij het VU, kwam ik wéér uit de kast: nu als heteroman.

Lees ook: Micha: 'Er is niet één type transgender'

Ik heb een sterk beeld van hoe ik eruit wil zien: als een echte alfaman. Het liefst heb ik de bouw en stem van Thor of van een andere gladiator. Maar hoeveel ik ook sport, ik kom er helaas bij lange na niet in de buurt. ‘Net als bijna geen enkele man,’ zei mijn psycholoog terecht. Ik denk dat dat extreme mannelijke me zo aantrekt omdat ik daarmee al het vrouwelijke wil verdoezelen. Daarom heb ik ook mijn baarmoeder laten weghalen. Al zie je ’m niet, hij past niet bij mijn plaatje van een man. Net als huilen. Ik word snel emotioneel, maar huil liever niet in het bijzijn van anderen. Dan ben ik toch een beetje bang dat ze denken: zie je wel, dat is de vrouw in jou. Probeer ik iets te bewijzen? Misschien. Mensen zeggen weleens tegen me: mannelijkheid zit ín je. Klopt, maar ik vind mijn uiterlijk nou eenmaal óók belangrijk. Je kunt je hoofd niet aanpassen aan je lichaam, maar je kunt je lichaam wel aanpassen aan je hoofd. Zo zie ik het.

Dankzij de hormonen heb ik nu eindelijk de baard die ik altijd al wilde. Die had ik overigens niet een-twee-drie: als je op latere leeftijd begint met hormonen, gaat het niet zo vlot. Ik was weleens jaloers op jongere transgenders die binnen twee maanden al een zware stem en dikke baard hadden. Een baard haalt alle twijfel weg: je bent een man.

Ik ben heel gelukkig met hoe ik er nu uitzie. Het enige waar ik minder blij mee ben, is dat mijn hoofdhaar dunner wordt. Helaas is ook dat typisch mannelijk. Toen ik twee jaar geleden op vakantie in Kroatië aan het midgetgolfen was en de wind op mijn blote bast voelde, werd ik emotioneel. Ik voelde me zó vrij. Zó dankbaar. Eindelijk heb ik het lichaam dat bij me past.’  

Lees meer interviews met transgender mannen in het nieuwe nummer van &C Lang leve de man, dat nu in de winkels ligt.