Ook hijzelf kon het niet geloven toen op die nare dag in augustus, 2014, zijn tweede kind Daniel ernstig ziek werd. Een baby van negen maanden oud. Karaty: ‘Hij gedroeg zich anders dan anders. Een baby kan je niet vertellen wat hij voelt of waar het pijn doet, maar hij oogde suf en wilde steeds vastgehouden worden. Mijn vrouw zei: er is iets mis. Dat zegt ze wel vaker, en mijn rol is dan om haar gerust te stellen door te zeggen: welnee. Ik gokte dat hij tandjes kreeg, maar na een paar dagen bewoog hij amper nog. We lieten bloed prikken. Meteen droeg de dokter ons op om naar de spoedeisende hulp te rijden. We waren daar nog geen uur of ze deden al een ruggenmergpunctie. Daniel was volledig overstuur, en nog zo klein; we konden hem niet uitleggen wat er gebeurde of waarom.’

Lees ook: Luna (31): Ik had Lotte in de auto laten zitten

Ook Dan en zijn vrouw Natasha waren in paniek; ze hadden geen idee wat er met hun zoon aan de hand was. ‘We bleven het aan de dokters vragen: wordt hij beter? Ze konden ons geen antwoorden geven. Het woord leukemie viel. We waren radeloos. Daniel werd continu onderzocht en geprikt met naalden. Wat het nog akeliger maakte, was dat we in quarantaine waren geplaatst. Ze wisten niet of het besmettelijk was. De artsen waren volledig bedekt en Natasha en ik mochten niet zomaar naar buiten.’ Een nachtmerrie. Hun leven was in één klap op z’n kop komen te staan. ‘We hebben een heel goed leven. Een vriend van me zegt altijd: you live a charmed life. Daardoor ga je geloven dat er niks ergs zal gebeuren. Nou, wél dus.’

Karaty probeerde zich groot te houden en sterk te zijn voor Natasha. ‘Vanbinnen was ik echter volledig in paniek. Elke naald die in hem ging, voelde ikzelf ook. We konden Daniel soms niet troosten, omdat we dan niet bij hem konden. Ik voelde me machteloos. Natasha geruststellen hielp me een gevoel van controle te behouden.’

Drie weken lang lag Daniel in het ziekenhuis. Na de eerste paar dagen wisten ze dat wat hij had niet besmettelijk was, en mocht hij naar een reguliere afdeling. Hij bleek een auto-immuunziekte te hebben, een ziekte die meestal latent blijft maar die bij hem door een kleine beschadiging op het bot werd geactiveerd en kritiek werd. Er volgde een operatie aan het bot en hij kreeg medicijnen waar hij over een tijdje mee mag stoppen. Karaty, na een zucht: ‘Door die periode ben ik het leven anders gaan zien. Elke dag zonder zorgen is een geschenk.’  

Lees het hele interview in de juni-editie van &C Open & bloot, die nu in de winkels ligt.