Black
Iets ten noorden van het hippe Strijp-S in Eindhoven, vroeger het fabrieksterrein van Philips, maken de hippe koffie- en kledingzaakjes plaats voor rijtjeshuizen, voortuinen met plastic meubilair en een binnenplaatsje met prostituees achter de ramen. We zijn nu in Woensel-West, de woonplaats van zangeres Sharon Kovacs. ‘Ik wil hier nooit meer weg,’ zegt ze in haar knusse huiskamer, met aan de muur een schoolbord waarop groot haar agenda staat gekalkt: optredens, pr-verplichtingen et cetera. ‘Mensen vragen soms of ik niet zenuwachtig word van die agenda zo vol in het zicht, maar ik vind het juist fijn, het geeft overzicht en rust.’ Op tafel staat een glazen stolp met een opgezette piranha erin. Naast de tv eenzelfde stolp, maar dan met een vleermuis.

Lees ook: Caro Emerald openhartig over stressvolle tijd: 'Backstage huilde ik'

Met een kopje koffie loopt Kovacs haar verzorgde, groene tuintje in: een hangmat, veel fruitplanten, een klein tuinsetje. De zon schijnt op haar kenmerkende, kaalgeschoren hoofd. Enigszins onrustig – veel gewrijf over neus en ogen, veel sigaretten, veel veranderingen van houding – vertelt ze over haar zwarte dag. ‘Voor het eerst dat ik dat in de media doe, geloof ik.’

Het betreft de dag waarop ze, op haar elfde, het huis van haar moeder en haar nieuwe vriend verliet om een internaat in te gaan. Het eerste internaat: in de acht daaropvolgende jaren zouden er nog vele volgen. ‘Het ging thuis niet zo goed. Mijn vader kende ik niet en mijn moeder was heel jong toen ze me kreeg. Ik was in de war en voelde me onbegrepen, ook door dingen die ervoor waren gebeurd.’ Ze steekt een nieuwe sigaret op, aarzelt en lijkt tot een besluit te komen: op dat verleden gaat ze niet in, het is irrelevant. ‘Ik was onhandelbaar geworden. Ik voelde me in de steek gelaten. We verhuisden uit Limburg, waar we vlak bij mijn opa en oma woonden, en woonden ineens in Uden. Ook was er opeens een nieuwe man in ons leven. Inmiddels noem ik hem papa en hou ik van hem, maar toen had ik er geen begrip en geen ruimte voor.

Na gesprekken met een schoolmentor werd besloten dat ze uit huis zou gaan. Ze wilde dat zelf ook. ‘Ik kon mezelf thuis niet ontwikkelen, ik kon niet aarden en mijn moeder zat enorm in de knoop met zichzelf. Ik sloot me vaak op in mijn kamer en ging dan keihard zingen. Daar is het zingen begonnen.’

Toen ze op een middag thuiskwam en van haar moeder hoorde dat vandaag de dag was en dat ze haar spullen moest gaan pakken, kwam dat ondanks de gemaakte afspraken aan als een klap. ‘Ik werd weggebracht en was woedend. Ik was kwaad omdat ik niet thuis kon wonen, omdat het ons niet gelukt was.’ Het waren woede en verdriet die nog altijd doorklinken in haar muziek en teksten.

De eerste halte was een crisisopvang in Den Bosch. ‘Dat was zo raar. Ineens waren er vreemden die iets over me te zeggen hadden.’ Er volgden acht jaren waarin ze steeds weer naar nieuwe plaatsen verhuisde en nieuwe mensen moest leren kennen. Geen houvast, geen anker. ‘Daarom ga ik hier nooit meer weg,’ zegt ze nog eens, terwijl ze een nog maar voor de helft opgerookte sigaret uitdrukt. ‘Ik kwam in Eindhoven wonen op mijn negentiende en heb nu een eigen plek.’ Met een stellige glimlach: ‘Ik ga nóóit meer verhuizen.’

Pink
In zekere zin is het een wonder dat ze hier nu zo zit. Een huis, een fijn tuintje en – mocht u het over het hoofd hebben gezien – een succesvolle zangcarrière. ‘Ja, dat had natuurlijk heel anders kunnen aflopen. Veel kinderen met een jeugd als de mijne komen niet zo goed terecht.’

Kovacs’ redding was school, het Rock City Institute in Eindhoven. ‘Dat heeft me op de baan gehouden. Mensen dachten niet dat het me zou lukken. Ik was negentien, kwam uit die internaten en dacht: fuck iedereen, ik ga doen wat ík leuk vind om te doen. De eerste periode ging ik natuurlijk helemaal los. Feestjes, slecht leven. Ik woonde in een kamertje boven een kroeg. Een paar keer ben ik bijna met school gestopt en er waren veel moeilijke momenten, ik hield me nooit aan de regels, maar ik heb het afgemaakt. Ze waren daar heel begripvol en ik kreeg de ruimte.’

In haar leven nu, als artiest, heeft ze veel aan haar internaatverleden. ‘Ik moet veel op reis en ontmoet veel nieuwe mensen. Ik moet me staande zien te houden in nieuwe en onbekende situaties. Nou, dat lukt me wel.’ Lachend: ‘Aan mensenkennis in elk geval geen gebrek.’

Bovendien is de pijn van vroeger het materiaal van nu. ‘Mijn muziek is heel eerlijk. Het komt ontzettend dichtbij en ik confronteer mezelf voortdurend. Nummers als Adickted en Mama & Papa, daarmee wil ik mezelf maar ook de mensen om me heen confronteren met de waarheid.’

Lees ook: Actrice Hadewych Minis openhartig over haar onzekerste periode

In de afgelopen drie jaar is de band met haar moeder langzaam maar zeker hersteld. ‘Het was en is niet makkelijk. Ik heb veel verlatings- en bindingsangst. Maar ik móést met mijn moeder in gesprek gaan om mijn demonen te bezweren. Nu gaat het eigenlijk heel goed tussen ons. Op de plek waar zij en papa nu wonen, met paarden en honden, hebben ze een kamer voor me ingericht waar ik altijd terechtkan.’

En reken maar dat ze trots zijn, haar ouders. Dat brengt ons bij de roze dag. 9 juli 2017. Een groot en belangrijk optreden op North Sea Jazz. Een nieuwe band achter zich, een volle zaal, een mijlpaal. Ze had net een hit gescoord met Sugar Pill. ‘Mama en papa waren erbij. Ik had ze op het hart gedrukt om te komen. Eigenlijk konden ze niet, maar na mijn aandringen zijn ze alsnog gekomen. Mijn succes is nog steeds onwerkelijk voor ze. Dat was een heel bijzonder moment, dat optreden. Mijn mooiste momenten beleef ik altijd op het podium, maar dit was extra speciaal. Ineens besefte ik: ik sta hier, ik ben er nog.’

In de zomer van 2014 maakte Nederland dankzij de single My Love kennis met Sharon Kovacs (28), oftewel Kovacs. Een dikke hit, benoeming tot 3FM Serious Talent en optredens op North Sea Jazz en Lowlands volgden. Haar nieuwe album Cheap Smell is nu verkrijgbaar. Sharon woont in Eindhoven, waar ze naar eigen zeggen nooit meer weggaat.

Dit interview met Sharon Kovacs verscheen in &C 11, 2018. Nu in &C: Paul Groot over zijn zwartste en gelukkigste dag.