Sun-Mi zit opgesloten in haar eigen lichaam: 'Praten lukt niet'
Nu in &C: Sun-Mi Venema zit opgesloten in haar eigen lichaam: ze heeft het locked-insyndroom. Ze is vrijwel volledig verlamd, maar geestelijk mankeert ze niets.
Sun-Mi (35): 'Als ik terugdenk aan wat me overkomen is, vind ik het nog altijd onwerkelijk. Ook al is het een deel van mijn leven dat ik altijd met me meedraag. Drie dagen voor mijn achttiende verjaardag lag ik ’s nachts in bed, toen ik me ineens heel slecht voelde.
Lees ook: Hartverscheurend: Annekes dochtertje verdronk in de achtertuin
Ik begon te transpireren en werd enorm duizelig. Van die duizeligheid had ik al langer af en toe last, maar nu hield het maar niet op. Mijn hele kamer leek te draaien. Daarna voelde het alsof er een blokkade in mijn hoofd zat. Ik moest nodig naar de wc, maar het lukte me niet meer om op te staan: al mijn lichaamsfuncties waren uitgevallen en ik kon me niet meer bewegen. Toen ik mijn ouders in paniek om hulp wilde roepen, kwam er geen geluid meer uit mijn mond.
De rest van de nacht ben ik zo blijven liggen, scheef in bed en in doodsangst, tot ik ’s ochtends langzaamaan vogels hoorde fluiten en auto’s hoorde starten. Toen ik mijn moeder en jongste zusje naar mijn zolderkamer hoorde rennen, dacht ik alleen maar: eindelijk. Ik werd per ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Hoewel ik de hele tijd bij kennis was, weet ik daar niet veel meer van: ik beleefde alles in een waas en had geen idee wat er allemaal gebeurde.
In het ziekenhuis bleek al snel dat ik het locked-insyndroom had, veroorzaakt door een hersenstaminfarct die nacht. Ik zat in mijn eigen lichaam opgesloten – en ik wist niet voor hoe lang. In de maand dat ik in het ziekenhuis lag, kon ik alle gesprekken van mijn familie en vrienden volgen, maar niets terugzeggen. Heel raar en frustrerend. Ik kon me niet uiten, dus kropte ik veel emoties op of begon ik te huilen omdat men me niet begreep. Ook kon ik niet aanvaarden dat ik ineens niets meer kon. Ik lag in bed, kreeg sondevoeding omdat ik niet kon slikken en kon alleen communiceren door te knipperen met mijn ogen: één keer knipperen was ‘ja’, twee keer ‘nee’. Een logopedist in het revalidatiecentrum hield me letterkaarten voor, waarmee ik al knipperend woorden kon vormen. Een heel ellendige periode, waarin ik me heel eenzaam voelde en me vaak afvroeg waarom dit mij was overkomen.’
Lees het hele verhaal in de nieuwe &C 'Het grote help jezelf nummer' (november 2018) dat nu in de winkels ligt.