Fabiënne (26): ‘Het was bloedheet, dus ik had op kantoor alleen een luchtig hemdje aan. Ik weet niet of het door de hitte kwam, maar er hing een niet al te prettige geur in het bedrijf. Alsof er eten lag dat niet goed meer was.

Lees ook: Pijnlijk: Juliettes jaloerse ex steekt stokje voor haar datingplannen

Ik liep de grote, open kantoorruimte naast mijn eigen kantoor binnen, omdat ik wist dat ze daar van die lekkere geurkaarsen hadden staan. Daar mocht ik er vast wel een van lenen voor mijn eigen werkplek. Ik werk in de reclame en die dag was ik de enige vrouw tussen alleen maar mannen. Superrelaxte kerels, met wie ik regelmatig aan het geinen ben. Ik ben zelf trouwens ook niet zo’n meisje-meisje, eerder one of the guys.

Een van mijn collega’s zag dat ik een geurkaars pakte. ‘Het stinkt hier,’ beantwoordde ik zijn vragende blik. Hij trok een wenkbrauw op. ‘Misschien ben jij het zelf wel? Had je dat hemdje gisteren niet ook aan?’ Hij hield me natuurlijk voor de gek, maar ik speelde het spel mee. Ik tilde mijn hemdje omhoog en rook eraan. ‘Nee hoor, niks. Misschien ben jíj het wel.’ Mijn collega’s gniffelden, ik dacht om mijn grap. De collega die normaal aan het bureau tegenover mij zat maar nu toevallig ook even hier stond, lachte hard. Hm, zo grappig was het nou ook weer niet.

Een halfuur later stond ik in de wc mijn handen te wassen. Ik keek naar mezelf in de spiegel en zag mijn hemd. Ik had geen beha aan. Ik had geen beha aan! Dat heb ik wel vaker, want zulke grote borsten heb ik niet en ik vind het lekkerder zonder. Normaal valt het niet op. Tenminste, als je je hemd niet optilt. Ik voelde m’n wangen warm worden. Ik herhaalde mijn beweging van net. O. Mijn. God. De hele onderkant van mijn blote borsten, inclusief een millimeter tepel, was volop in beeld. Ik had driekwart van mijn mannelijke collega’s geflasht.

Ik haastte me terug naar mijn bureau. Mijn collega zat tegenover me geconcentreerd te werken. ‘Heb jij net mijn borsten gezien?’ vroeg ik aan hem. Beetje overbodige vraag, want hij had ze niet kunnen missen. Hij begon net als eerder die dag hard te lachen. ‘Ja,’ antwoordde hij. Ik voelde dat ik opnieuw rood werd en twijfelde over mijn volgende stap. Aan de ene kant wilde ik het voorval het liefst vergeten en doen alsof het nooit gebeurd was – het allerliefste was ik mijn kantoor uitgelopen en nooit meer teruggekomen – maar dat leek me een beetje vreemd. Kinderachtig ook. Kom op, ik was een volwassen vrouw. Ik kon dit.

Lees ook: Oeps: Cynthia stuurt ondergoedselfie naar zichzelf, of toch niet?

Met opgeheven hoofd liep ik terug naar de kantoorruimte naast de mijne. ‘Dat van net, dat was niet helemaal de bedoeling,’ zei ik. Mijn wangen werden weer warm. De mannen begonnen te grinniken. ‘Geeft niks hoor,’ antwoordde er eentje, waardoor de rest nog harder moest lachen.Ik draaide me om en liep terug naar mijn werkplek. We zijn nu ruim een jaar verder, en inmiddels kan ook ik erom lachen. Maar sinds die dag doe ik naar mijn werk voor de zekerheid altijd een beha aan.’ 

Dit verhaal verscheen in de vorige editie van &C. Deze maand: Koken en tegelijkertijd de kat eten geven? Kan weleens misgaan.