Dit interview met Henry Schut verscheen in &C 1, 2019. Nu in &C: Dennis Weening over zijn zwartste en gelukkigste dag.  

Black
Hij wilde afspreken bij Restaurant C, omdat hij er vlakbij woont, maar natuurlijk ook omdat de letter C… Nou ja, u begrijpt het. Maar ze zijn gesloten en Henry zit te wachten op een bankje er vlak voor. Een zonnige herfstdag; hij gaat gekleed in korte broek en shirt. Als hij is gespot, zwaait hij vrolijk.

Op het terras van het café ernaast, The Commons, drinkt hij een espresso. Zijn baard is langer, hij ziet er wat ruwer uit dan op tv. De contouren van zijn lichaam onder zijn shirt verraden zijn gespierde fysiek. Dat is niet altijd zo geweest; er was een tijd waarin Henry er anders uitzag, en vooral: een tijd waarin hij zich anders vóélde.

De zwarte dag van Henry is de dag waarop hij flauwviel in een café, gekleed in lange broek en dikke trui met daaronder meerdere shirts. Geveld door oververhitting en zenuwen.

Tijdens zijn puberteit en zijn studie was hij héél onzeker over zijn uiterlijk. Dusdanig dat het grensde aan een stoornis. Slapeloze nachten, altijd zelfbewust, bang voor de ogen van anderen. ‘Onzekerheid kan heel diep zitten. Anderen kunnen tegen je zeggen dat je er hartstikke normaal uitziet, en je kunt het tegen jezelf zeggen, maar dat helpt niet. Als het in je hoofd zit, dan is het je werkelijkheid. In die zin is het vergelijkbaar met een anorexia-patiënt; ook hen kun je niet overtuigen.’

Hoe zag de jonge Henry er dan uit? ‘Ik was tenger, dat was eigenlijk alles. Wel had ik tot late leeftijd nog jeugdpuistjes. Ik vond mezelf er verschrikkelijk uitzien. Slungelig en slap en lelijk, vooral veel te tenger en smal. Maar als ik nu twintigers zie die me wat betreft hun uiterlijk doen denken aan mezelf op die leeftijd, dan denk ik: er is werkelijk níéts mis met jou. Ik zie gewoon een leuk mens. We komen in alle soorten en maten. Het was puur mijn eigen vervormde zelfbeeld in die tijd.’ Het bepaalde zijn hele leven. Hij vermeed feestjes en kroegen. ‘Ik heb veel dingen gelaten. Ik droeg altijd wijde truien en vesten, soms meerdere over elkaar. Mensen mochten niet zien hoe tenger ik was. Ik hield er altijd rekening mee.’

Op zijn zwarte dag ging Henry, toen net werkzaam op de redactie van Studio Sport, op stap. Thuis had hij eindeloos voor de spiegel gestaan. ‘Mezelf bekijken vanuit verschillende hoeken, met verschillende truien en vesten aan. In die kroeg was ik alleen maar bezig met: hoe kom ik de nacht door? Het was bloedheet, maar ik wilde niets uittrekken. Ik zweette me kapot. De trui moest uit, dat wist ik, maar ik heb het niet gedaan. Ik viel flauw en kwam pas weer bij op de stoep voor het café. Er kwam een ambulance. Het vermoeden was natuurlijk dat ik drugs had gebruikt. Niemand wist dat ik hiermee worstelde.’

Zo rond zijn zevenentwintigste was er een collega die Henry vroeg om eens mee te gaan fitnessen. De drempel was hoog, maar hij ging. En het was goed, want moet je hem nu zien zitten.

Lees ook: Zangeres Kovacs openhartig over moeilijke jeugd: 'Ik was onhandelbaar'

Pink
Wat betreft Henry’s roze dag: hij heeft er twee en kan niet kiezen. Allebei hebben ze met zijn kinderen te maken. ‘Als ik terugdenk aan de geboortes van mijn kinderen, springt er altijd één herinnering uit. Mijn vrouw mocht niet thuis bevallen, omdat ze astmatisch is. Het ziekenhuis is veiliger en we wonen er vlakbij. Bij de tweede oudste kinderen zijn we beide keren naar het ziekenhuis gelopen, en die twee wandelingen, dat waren zúlke mooie momenten. Ik vond het mooier dan alles wat erna kwam, wat betreft de bevalling zelf. Het had zoiets bijzonders, daar lopen met z’n tweeën nadat de vliezen waren gebroken, en weten waarnaartoe je onderweg bent en waarom. De eerste keer was in december, met heel veel sneeuw. We moesten ’s avonds laat een pleintje over, de sneeuw was vers en knapperde onder onze voeten. De tweede keer was in mei, tijdens een vroege hittegolf, bloedheet. De twee wandelingen waren dus hetzelfde, maar compleet verschillend.’ Hij lacht en voegt toe: ‘Al het andere was er echt aan ondergeschikt.’ En de derde bevalling? ‘Toen zijn de weeën opgewekt, mijn vriendin kon niet meer. Ze is op eigen gelegenheid naar het ziekenhuis gegaan en ik kwam later. Ze heeft er eerst een nacht geslapen, dus dat was anders.’

Nou, vooruit dan, voor één keer doen we twee roze dagen. Henry lacht opgelucht: hij hoeft niet te kiezen. ‘Het betreft het allerkleinste geluk dat je kan overkomen. Het was een paar dagen geleden, met mijn jongste kind, mijn dochtertje van drieënhalf. Ze begint initiatief te tonen en dat vind ik zó mooi. We waren in de huiskamer, ik was vrij, en we draaiden haar favoriete liedje: Zoutelande van Bløf. We zingen altijd samen mee. In het begin durfde ze nog niet echt, maar langzaamaan is ze steeds zelfverzekerder geworden. Maar wat ze deze keer deed, had ik nog niet meegemaakt. Het werd een duet tussen haar en mij. Ze zong echt naar mij toe. Op het moment suprême wilde ze er nog een schepje bovenop doen. Ik zag haar denken. Toen kwam ze met haar gezicht tot één centimeter afstand van mijn gezicht. En zo zongen we. Ik was er zo van onder de indruk. Tot op dat moment was het een heel gewone dag geweest, en ineens gebeurde er zoiets bijzonders. Het maakte mijn hele week goed. Ik werd er zo gelukkig van. Het was misschien heel klein, maar toch ook heel groot.’

Hij straalt, Henry Schut. Kalm en op z’n gemak. Hoe lang je ook naar hem kijkt, je kunt je niet voorstellen dat het ooit anders was.

Mister Studio Sport Henry Schut (42) begon zijn carrière bij het programma 19 jaar geleden, als beeldredacteur-voice over. Nu presenteert hij onder andere het Sportjournaal, NOS Langs de Lijn en grote sportevenementen. Onlangs verscheen zijn boek Topfit, met tips & tricks om net zo’n body als hij te kweken. Henry woont samen en heeft drie kinderen.