Een vrije vogel, dat ben ik. Stop me niet in een kooitje, dan ben ik binnen een dag een dood vogeltje. Van mijn 20ste tot mijn 33ste reisde ik de hele wereld over. Nog zonder Facebook en Instagram waarop tegenwoordig elke scheet en schildpad-hug wordt gedeeld. Soms bleef ik een jaar weg, dan weer een halfjaar. Tot ik de vader van mijn kind ontmoette. Ik dacht: met hem word ik oud, wij gaan een gezin stichten en leven happily ever after. Dat liep anders. Inmiddels mag ik hem mijn ex noemen. Lang verhaal kort: we waren dolverliefd, maar samen een kind opvoeden, dat lukte onder één dak niet heel erg goed, zeg maar. Geregeld was het huis te klein. Dat was niet het voorbeeld dat ik onze zoon wilde meegeven. Bij elkaar blijven voor het kind, daar doet deze vogel niet aan. Dus na relatietherapie en pogingen om bij elkaar te blijven, lieten we elkaar los. Het jong was nog jong, tweeënhalf. Na een over het algemeen smooth scheiding – alles voor het kind – gaan we liefdevol met elkaar om. Ik gun mijn ex het beste en, ook fijn, hij gunt mij het beste. Mijn ex heeft een goed hart.

Lees ook: Gelukkig gescheiden: zo is het journalist Henk van Straten gelukt

Vanaf de geboorte van de zoon heeft mijn moeder een grote rol in zijn leven gespeeld. Zet die twee samen en je ziet: er is een connectie. De zoon en ik hadden een zware start, met veel ziekenhuisopnames. Het was een paar keer kantje boord, voor ons allebei. Mijn moeder heeft in dat eerste halfjaar voor ons allebei gezorgd en nam onze zoon soms een paar nachtjes mee, zodat ik kon herstellen. De ex werkte, ik had verlof.

De ex moest vanzelfsprekend wennen aan zo'n zorgende moeder. Ze is niet opdringerig, maar helpt graag. Ik noem haar een zorgmoeder. Geleidelijk is ontstaan dat de zoon twee huizen kreeg, en na de break-up zelfs drie. Bij alle drie heeft hij een eigen kamer. En speelgoed, kleding, Netflix, Disney+, you name it. Als de ex mij niet te pakken krijgt, belt hij oma. Omdat de zoon lekker gaat op duidelijkheid, heb ik hem het riedeltje 'Mama, papa, oma' geleerd. Zodat hij weet: het grootste deel van de week ben ik bij mama, dan ga ik naar papa en hé, daar is oma.

Lees ook: In je genen: 6 momenten waarop je net je moeder bent

En dan die meningen
In andere culturen is het normaal dat oma op de kinderen past. Soms zelfs in huis woont. Dat laatste is bij ons niet het geval. Doordeweeks is onze zoon vooral bij mij. Elke vrijdag en om de week een lang weekend bij z’n vader. En als de zoon bij mij is, logeert hij een nacht per week bij mijn moeder, zodat ik ‘s avonds de deur uit kan. Soms ga ik sporten, soms heb ik een schrijfklus. Ik breng hem naar school, maar oma haalt hem veelal uit school. En daar vinden mensen wat van, dat oma zo aanwezig is. Dat vind ik het lastigste van moeder zijn. Opeens mag iedereen zich met je bemoeien. En vooral: zijn of haar mening aan je opdringen. Geregeld hoor ik dingen als: ‘Zo, jaloers, ik zou willen dat ik mijn moeder in de buurt had en niks hoefde te doen.’ Pardon? Ik hoef niks te doen? Ik ben allergisch voor die reacties. Vrienden reageren vaak verbaasd als ik alleen op een verjaardag verschijn. ‘Waarom is die kleine niet mee?’ Met een ondertoon die suggereert dat ik hem als een hond aan een boom heb gebonden omdat ik even geen zin in hem had. ‘Eh, hij is bij zijn vader. Het is zijn weekend.’ En dan krijg je: ‘Ja, maar we zien hem nooit!’ Ja, beste mensen, ik kan niet ons hele verdeelplan aanpassen vanwege verjaardagen. Zo veel mensen, zo veel wensen.

Hoe het opvoeden ze vergaat? Dat is te lezen in het hele artikel in het januarinummer van &C 'Selfcare, hoe doe je dat nou?'. Dat nummer ligt nu in de winkels, of is hier te bestellen. Lezen kan ook hier op Blendle.