Black
Een maandagochtend in het Conservatorium Hotel in Amsterdam. De lobby – oorspronkelijk een buitenplaats, maar met glas bij het hotel getrokken – is weids en licht. Het is rustig, enkele mensen staan in of uit te checken, vanuit de ontbijtzaal komen geluiden van klinkend servies, de laatste gasten verlaten hun met croissant bekruimelde tafeltjes. Het is hier waar Caro Emerald zo’n beetje al haar afspraken plant. Vanwege de rust en het licht misschien, maar ook zeker omdat ze hier ooit op school zat. Want inderdaad: dit gebouw was dus ooit een conservatorium.

Lees ook: Actrice Hadwych Minis openhartig over haar onzekerste periode

Op een leren bank, met uitzicht op de gevel van haar school, in een felrood ruitje gestoken, haar haren in een strak staartje, om haar nek een gouden kettinkje met de naam Ricardo, vertelt ze over haar zwarte dag. ‘Het was de dag dat ik te horen kreeg dat ik poliepen op mijn stembanden had, in 2010, ongeveer een jaar na mijn doorbraak. De dag nadat ik de Popprijs had gewonnen. Het was echt een heel rare tijd. Ik had succes op succes, maar met mijzelf ging het helemaal niet goed. Ik was verschrikkelijk gestrest, er kwam zo veel op me af.

Ook in het buitenland braken we door. Ik had het record verbroken van dertig weken op nummer 1 staan. Ik won prijs na prijs: sommige van die prijzen kénde ik niet eens, waardoor ze amper indruk op me maakten. Het is veel leuker als je hoopt dat je een prijs zult winnen en hem dan ook echt wint. Maar nu was het gewoon weer een telefoontje: je hebt nog een prijs gewonnen. Ik herinner me radio-interviews waarin ik zei hoezeer ik het allemaal waardeerde, maar als er zo veel gebeurt, en je wint zo veel, en je hebt het zo druk, dan heb je de káns niet om het te waarderen.’

Haar werkschema was onmenselijk. Optreden na optreden, tour na tour. Caro werd vermoeider en vermoeider. Steeds vaker liet haar stem het afweten. ‘Je zag of hoorde het niet aan me, omdat ik keihard stond te knokken, maar backstage huilde ik: het gaat niet meer.’  Na drie dagen een uitverkochte AFAS Live kon ze niet meer en ‘mocht’ ze twee weken op vakantie. ‘Het was heel moeilijk om op mijn strepen te gaan staan. Ik ben niet in mijn eentje Caro Emerald, we zijn een heel team. We kregen zo veel aanvragen, zo veel kansen: zie dan maar eens nee te zeggen en de stekker eruit te trekken. Het voelde ondankbaar. Maar het moest.

Vervolgens gingen we compromissen sluiten. De mensen om me heen wilden naar tien, ik wilde naar één, dus dan kwamen we overeen om naar vijf te gaan. Maar als je echt niet meer kunt, dan is vijf nog veel te zwaar.’ Toen ze terugkwam van vakantie moest ze meteen weer keihard aan de slag. Een week vol met optredens, tevens de week waarin ze de Popprijs won. De dag erna eiste Caro dat haar stembanden werden onderzocht. ‘Toen ze de poliepen constateerden, voelde ik me alsof ik had gefaald en mezelf teleur had gesteld. Ik had het zien aankomen en toch had ik het laten gebeuren. Bovendien had ik mijn dierbaarste bezit op het spel gezet: mijn stem.’

Pink
Every cloud has a silver lining. Caro had alles moeten opgeven, had op de piek van haar succes alles stop moeten zetten. Alle optredens werden gecanceld, ze werd geopereerd en moest maanden revalideren, een periode waarin haar hits overigens nog steeds continu op de radio werden gedraaid. ‘Het succes ging gewoon door zonder mij. En eindelijk kon ik nu wél genieten. Ook van wat er achter ons lag, de optredens en tours die we hadden gedaan, de prijzen. En wie was ík geworden? Het was een periode waarin ik kon reflecteren op mezelf en op mijn succes, en dat was heel belangrijk, want in de toekomst zou het echt anders moeten.’

Lees ook: Sharon van Within Temptation openhartig over haar zwartste dag

De eerste optredens na het herstel waren korter, en het waren er minder. Caro wist nu waar haar grenzen lagen, en ze wist dat ze op tijd stop moest zeggen. ‘Ik ben gaan rondvragen bij andere artiesten, hoe zij dat deden. Het team en ik maakten afspraken. Vanaf dat moment hebben we bijvoorbeeld heel lang geen drie dagen achter elkaar meer opgetreden. Inmiddels ben ik weer zover dat ik drie dagen spelen afgewisseld met één dag vrij ook weer aankan, maar ik ben heel voorzichtig geworden.’

Ze zwijgt even en staart naar een kunstwerk van tientallen met elkaar verbonden violen in een koepel van het hotel. ‘Misschien zeg ik nu zelfs wel te snel nee. Dat is niet per se erg, maar stel je voor dat we nu doorbreken in Amerika, dan zal ik geneigd zijn om toch weer alles te geven. Ik zal altijd naar die balans moeten zoeken.’

Haar roze dag was zondag 29 juni 2014, dus na de operatie en na de wederopstanding. Inmiddels was Caro bevallen van haar eerste kindje, ze gaf nog borstvoeding. Een van de eerste optredens na haar zwangerschapsverlof was meteen haar grootste: op het hoofdpodium van het befaamde Glastonbury Festival in Engeland. ‘Op dat hoofdpodium spelen artiesten als Beyoncé.’ Lachend: ‘Ik stond wel geprogrammeerd op zondagmiddag om kwart over twaalf, dus even vreesde ik dat er niemand op het veld zou staan, maar ik had in Engeland al meerdere hits gehad, en een album op nummer 1, dus die angst bleek onterecht.’

Het veld stond vol. Mensen zongen mee. Haar baby lag ergens backstage te slapen. Ze ontmoette Dolly Parton. Haar stem was in vorm. ‘Het was een roes, maar dit keer ervoer ik alles bewust en besefte ik waar ik was, en tot hoever ik het geschopt had.’  

In de zomer van 2009 zong heel Nederland mee met Back It Up, de debuutsingle van Caroline Esmeralda van der Leeuw (37), beter bekend als Caro Emerald. Daarna ging het snel: ze werd door 3FM benoemd tot serious talent, kreeg een Edison-award voor beste zangeres en won de Popprijs. Caroline heeft een vriend en twee dochters.

Dit interview met Caro Emerald verscheen in &C 10, 2018. Nu in &C: Sharon Kovacs over haar zwartste en gelukkigste dag.