Anniek (20): ‘Ik was veertien toen ik voor het eerst een einde aan mijn leven probeerde te maken. Met twintig paracetamol en een halve fles whisky. Mijn alcoholpromillage was twee, op die leeftijd genoeg om in coma te raken. Mijn moeder vond me laveloos op mijn slaapkamer, en mijn jongere zusje heeft gezien hoe ik door het ambulancepersoneel naar beneden werd getild. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld dat ze dat heeft moeten zien.’

Lees ook: Blame it on the alcohol: dit gebeurt er met je lichaam als je drinkt

Keihard gepest
‘Ik ben opgegroeid in Goor, als middelste van drie zussen, met twee ouders die allebei als militair in Bosnië en Joegoslavië hebben gewerkt. Mijn vader is zijn rechteronderarm verloren en mijn moeder heeft er een posttraumatische stressstoornis (PTSS) aan overgehouden. Ze zat vaak huilend aan de keukentafel en kon uit het niets extreem boos worden, waardoor we allemaal op eieren liepen. Mijn ouders zijn geen praters en zijn heel goed in het onderdrukken van hun emoties. Dat moest ook wel, in hun werk. Als we het er niet over hebben, dan is het er niet – zo werd er bij ons thuis met dingen omgegaan. Als kind had ik daar moeite mee. Ik zag mijn moeder huilen, maar er werd nooit verteld waarom. Daar werd ik heel onzeker van. Ik heb tot een jaar of zeven in mijn broek gepoept, terwijl ik eigenlijk al lang zindelijk was. Maar hoe rot ik me ook voelde, ik hield me stil. Mijn problemen los ik zelf wel op, dacht ik, want thuis is het al moeilijk genoeg.' 

Lees het hele interview met Anniek in het nieuwe nummer van &C 'Lang willen we leven', dat nu in de winkels ligt. Of lees het hier via Blendle. 

Denk jij aan zelfmoord? Je bent niet alleen. Neem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via www.113.nl of bel naar 0900-0113.