'Ik riep als jong meisje al dat ik later een weeshuis wilde beginnen in Nederland. Met dat idee in mijn hoofd ben ik sociaalpedagogische hulpverlening gaan studeren en daarna aan de slag gegaan in de crisisopvang voor pubers. Ondertussen raakte ik op mijn negentiende per ongeluk zwanger van Milan, wat mijn omgeving nogal shocking vond. Ze vonden dat ik mijn leven vergooide, maar voor Jean Marie en mij was het na veel praten een bewuste keuze om de baby te laten komen. 

Lees ook: Susanne woont in een caravan: 'Ik wilde alles loslaten'

Vijf jaar later kwam Merette erbij en stopte ik met werken op de groepen in de Jeugdzorg. Het idee is dat kinderen daar een warm huis krijgen, maar in de praktijk waren we vooral bezig met het opvolgen van regels. Ik ben als gastouder gaan werken, ook omdat mijn eigen kinderen nog klein waren, maar al snel miste ik de tieners die ik bij Jeugdzorg begeleidde. Ik had al eens gelezen over pleegzorg en sleepte Jean Marie mee naar een informatieavond. Op dat moment was ik 27, heel jong om pleegouder te worden. Maar ik ben er met alles vroeg bij, haha. Jean Marie was al snel om en zo begonnen we met crisisopvang, wat in de loop der jaren is uitgegroeid tot professionele pleegzorg voor meerdere kinderen. 

Lees ook: Judith leeft in een roedel: 'Mijn wolfhonden zijn altijd in de buurt'

We hebben nu vijf pleegkinderen: Martijn en Cleo van zeventien, Joshua en Mikey van veertien en Cyrus van dertien. De meeste kinderen zijn nu drie jaar bij ons en de bedoeling is dat ze verder bij ons opgroeien tot ze volwassen zijn. Onze eigen kinderen staan volledig achter de keuze om dit te doen, sterker nog: als de pleegkinderen eens in de vier weken een weekend naar een logeerhuis, hun ouders of hun vrienden gaan, dan vinden ze dat maar saai. Ze weten niet beter dan dat we altijd veel kinderen over de vloer hebben. We horen vaak, soms tot vervelens aan toe: ik heb zoveel respect voor wat jullie doen. Als we op een verjaardag zijn, gaat het meestal nergens anders over. Zijn jullie dan niet je hele privacy kwijt? Of: heb je nog wel tijd voor jezelf? Maar ik lig nog net zo makkelijk in mijn knalroze bunny-pyjama op de bank Netflix te kijken als voordat er pleegkinderen waren. Het is onze manier van leven.'

Het volledige verhaal van Nathalie lees je in het aprilnummer van &C 'Huisje, boompje, beestje?' die je hier kan bestellen.