'Hoe vind je het eigenlijk om weer met mij samen te wonen?' vraag ik mijn vriend terwijl ik hem een glas wijn inschenk. 'Fijn. Ik heb je graag om me heen,' zegt hij. Hij kijkt me aan, neemt een slok van z'n wijn en voegt dan lachend toe: 'Nou ja, meestal.' We wonen inmiddels acht maanden samen. Weer. Want het is niet de eerste keer: drieënhalf jaar geleden woonden we ook samen. Om twee maanden later te besluiten: we gaan weer latten. Niet omdat we elkaar stom vonden, maar omdat samenwonen op dat moment gewoon niet werkte. In het kort: ik zat veel thuis, want ik had even wat minder klussen, hij had het juist retedruk, want hij opende een nieuwe zaak.

Lees ook: Rebelleren kun je leren: dit is waarom we meer schijt moeten hebben

Beiden hadden we behoefte aan ruimte voor onszelf, en laat dat nou net niet kunnen in de Amsterdamse pijpenla waar we destijds woonden. Gevolg: irritatie, ruzie en gedoe. Het samenwonen had de verschillen in onze levens uitvergroot, in plaats van bij elkaar gebracht. 'Maar hiervoor was je toch ook al 99 procent van de tijd bij hem?' zei een vriendin toen ik haar vertelde dat ik weinig meekreeg van die roze samenwoonwolk waar anderen de eerste maanden wél op lijken te zitten. Klopt. Ik was zelden in mijn eigen huis. Maar dát er een plek was die van mij was, een plek waar ik te allen tijde naartoe kon, gaf me een gevoel van vrijheid, onafhankelijkheid en rust.

Project samenwonen
Dat zette me aan het denken: als we het met twee huizen wel leuk hadden en nu niet, wat betekent dat? Dat de relatie niet goed is of dat de situatie zich nu (nog) niet leent om samen te wonen? Als je maar lang genoeg in een vervelende situatie blijft zitten, eist dat vanzelf z'n tol op je relatie. Dus bracht ik het na een maand samenwonen voorzichtig op: 'Mop, ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik vind een leuke relatie belangrijker dan samenwonen.' Hij was even stil, dacht na en zei: 'Vind ik ook, maar je woont er pas net. Misschien moeten we gewoon even wennen.'

Tot een kleine maand later. Hij had er nog eens over nagedacht en vond het toch eigenlijk wél een goed idee. Ik moest huilen. Want ondanks dat het mijn voorstel was, voelde het ergens toch ook als falen. Project samenwonen was mislukt. Bovendien: dit was zijn huis, dus ik moest weg. Even sloeg de blinde paniek toe, want hoe ging ik in de oververhitte Amsterdamse huizenmarkt in godsnaam een eigen stekkie vinden? 'Geen stress,' zei mijn vriend. 'Je gaat pas weg als je een fijn alternatief hebt gevonden. Je gaat niet bij je ouders op zolder, op de bank bij vriendinnen of in een of ander overpriced kamertje op driehoog-achter zitten. Dan schiet het allemaal z'n doel voorbij. Het idee is immers dat we er allebei gelukkiger van worden. Niet ongelukkiger.'

Lees ook: Geen fan van andermans kinderen? Dat is dus compleet normaal

Toen hij dat tegen me zei, wist ik: project samenwonen is helemaal niet mislukt. Het werkt nu gewoon effe niet zo goed en we zijn weer een stap wijzer. Want waarom zou je riskeren iets moois kapot te laten gaan alleen maar omdat je hoger op de huisje-boompje-beestje-ladder wil staan? Omdat het zo hoort? Samenwonen als graadmeter voor je relatie. Waarom?! Natuurlijk is het fijn als je het samen gezellig hebt in één huis. Maar erkennen dat je relatie daar nog niet klaar voor is, dat je misschien een stap 'terug' moet doen om niet meer op elkaars lip te zitten, maar elkaar door die afstand juist weer even als volledig persoon kunt zien en waarderen, is geen falen. Kunnen zeggen: 'Hey joh, ik vind jou leuk, maar in deze context maken we elkaar niet leuker. Ik heb zin om je te missen, naar je uit te kijken en weer lekker te daten,' getuigt wat mij betreft juist van een heel sterke relatie.

Linksaf slaan
Dat niet iedereen er zo over denkt, werd me al snel duidelijk. Want we kunnen allemaal wel hoog van de toren blazen dat je voor jezelf leeft, dat je je niks van anderen aan moet trekken en dat je vooral je eigen pad moet kiezen, als puntje bij paaltje komt, willen mensen zich er maar wat graag tegenaan bemoeien. 'Hoe gaan jullie dat later doen?', 'Komt het ooit wel goed?', 'Gaan jullie ooit weer samenwonen?', 'Wat nou als er kinderen komen? Doe je dat ook lattend?', 'Twee huizen, dat is toch zonde van het geld?', 'Samenwonen is dé relatietest, hè? Pas dan weet je of het meant to be is,' 'Is dit niet stiekem een voorstadium van een break-up?'

Hoe Steffi en haar vriend er nu voorstaan en wat het project samenwonen ze heeft opgeleverd? Dat lees je in het volledige artikel in &C's julinummer 'Schaamteloos jezelf' dat nu in de winkels ligt. Of bestel 'm via &C Webshop.