Ik wachtte al weken op genoeg geld om eindelijk die Dr. Martens-schoenen te kopen. Als freelancejournalist krijg ik niet op de 23e van elke maand een vast bedrag gestort, maar druppelt het bij mij gedurende de maand binnen. Als er weer geld komt, moet ik eerst een paar rekeningen betalen, en dus blijft er onder de streep vaak niks meer over voor nieuwe schoenen. Een week geleden besefte ik echter ineens dat ik Dr. Martens-schoenen pislelijk vind. Goed, het feit dat het lijkt of je klompvoeten hebt als je ze draagt, is gunstig, want daar krijg je lekkere dunne pootjes van, maar voor de rest knapt helemaal niemand boven de acht jaar op van die lompe kisten. Vind ik dan. En dat vond ik eigenlijk de eerste keer dat ze helemaal ‘hot’ waren ook al.

Lees ook: Dit zijn de beste designertassen uit de sale

Waarom ik ze dan toch wilde hebben? Ik vermoed dat mijn onderbewustzijn mijn afkeer had geblokkeerd, omdat ik ook statement-schoenen wilde hebben. In dit geval was het statement niet dat ik me had aangesloten bij de landmacht, maar dat ik zonder te knipperen tweehonderd euro’s neerleg voor een paar merkschoenen waarmee ik on trend zou zijn, voor zolang als het duurt. Nu kunnen jullie wel allemaal gaan hoofdschudden dat ik raar ben, maar ik ben echt niet de enige. En dit gaat nog over een lullige tweehonderd euro. Ik heb een vriendin die standaard de laatste twee weken van de maand Euroshopper-crackers met pindakaas eet als diner, omdat ze weer eens een Burberry-trenchcoat of Fendi-tas moet hebben. Ik veroordeel dat niet hoor (nou, eigenlijk wel, maar dat mag niet meer van mijn dertig-dagen-zonder-te-oordelen-meditatie-goeroe), maar het gaat natuurlijk wel een beetje ver.  

Toch snap ik het wel. Dat ik een paar jaar geleden onder zachte dwang van mijn laatste verkering m’n leven heb gebeterd en inmiddels meer waarde hecht aan gas en licht in huis dan aan een nieuwe Moncler-jas (alhoewel, die jassen zijn zo lekker warm dat een werkende cv-ketel eigenlijk overbodige luxe is) is puur toeval, dat had ook anders kunnen lopen. Het is namelijk nog maar drie jaar geleden dat ik standaard een stukje maand over had omdat ik per se Gucci-laarzen moest hebben. Ter verdediging: ze waren in de uitverkoop, er ging maar liefst vijftig procent vanaf. Maar goed, omdat het Gucci is, kosten ze je ook als je slechts de helft hoeft af te rekenen nog steeds een godsvermogen. Ze zijn mooi hoor, daar niet van, en ik draag ze zeker twee keer per jaar. Maar of ze het nou waard waren? Er staat nergens Gucci op. Was ik blij mee, want te koop lopen met grote, opzichtige merken vind ik ordinair. Wat op zich vreemd is, want nu ben ik de enige die weet dat die laarzen van Gucci zijn en niet van de Bata. Laten we het er maar op houden dat het hetzelfde is om als single mooie kanten lingerie te dragen onder je eenhoorn-onesie. Dat doe je voor jezelf. Ofzo.  

Lees het hele verhaal in het nieuwe nummer van &C, dat nu in de winkels ligt.