Mijn moeder is een Russische balletdanseres en mijn vader een Katwijkse visser. Ik groeide op onder het toeziend oog van God, in het zwaar christelijke Katwijk. Doordat ik streng ben opgevoed ervaar ik nu veel vrijheid om te zijn wie ik ben. Voor mij is het nooit een keuze geweest. Vroeger, als ik naar de bakker moest om een boodschap te doen voor mijn moeder, durfde ik niet te gaan, omdat ik bang was dat mensen me zouden aanspreken als meisje. Als ik de telefoon thuis opnam, dachten mensen vaak dat ze met mijn moeder spraken. Tot mijn zestiende heb ik me daardoor heel kwetsbaar gevoeld.

Toen ik mij creatief ging ontwikkelen, dacht ik: dat ondefinieerbare kan ik juist gebruiken als kracht. Door mijn fascinatie voor Lolo Ferrari destijds, ontstond ‘Lolo is a boy’ als alter ego. Ik had dat alter ego nodig om die andere kant van mezelf te ontdekken. Inmiddels voel ik mij een stuk minder kwetsbaar en kan ik volledig mijzelf zijn als Leendert. Nu ben ik het gewend om aangesproken te worden als vrouw en vind ik het leuk om dat spel te spelen. Ik stift mijn lippen rood als een klein protest, ook gewoon als ik boodschappen ga doen.

Het dragen van make-up of hoge hakken is niet alleen entertainment. Ik wil hiermee mensen laten nadenken over de gedragsregels die we met z’n allen hebben bedacht. Toen ik ontdekte dat die regels helemaal niet waar zijn, voelde ik een ontzettende vrijheid. Er is geen waarheid in het man of vrouw zijn, daarin moet je je niets laten opleggen. Het klinkt misschien een beetje vaag, maar ik denk altijd: veel mensen hebben in zichzelf nog nooit de ander ontmoet. Omdat mensen zich niet laten verrassen. Als performance artist linken probeer ik die filosofie te verbeelden met verschillende werken. Zo maakte ik een tiendelig stappenplan waarbij ik een pik in een kut veranderde. Niet met Photoshop, maar gewoon, fysiek, met vouwen en duwen. Ja, dat kan gewoon. En in Bar Rotterdam organiseerde ik lange tijd karaokeavonden, als sociaal experiment. Een plek waar iedereen samenkwam: straatschoffies, homo’s, tutjes. En dan met z’n allen zingen. Zoals in een buurthuis. Binnenkort ga ik afstuderen aan de Gerrit Rietveld Academie, waarbij ik de vraag wil stellen: wat ben jij eigenlijk? Mijn antwoord: ik ben een moeder.’