Terwijl alles en iedereen rondom de kassa bezig is met snel afrekenen, snel vertrekken, snel weer verder met het leven, staat de tijd even stil op de loopband. Het komt door een mevrouw met een lichtblauwe trenchcoat en een paarse hoofddoek. Ze is de 85 zeker gepasseerd, maar heeft nog altijd de stijl van een jonge hinde uit de jaren 50. Langzaam haalt ze haar boodschappen uit haar mandje en zet ze vol overtuiging op de band. Een pak suiker. Het staat. Een doosje aardbeien. Staat ook als een huis. Zes eieren, deze zet ze nog voorzichtiger neer. Spruitjes en echte piepers. Die schilt ze straks bij een pannetje water. De schillen laat ze vallen in een oude krant.

Terwijl de aardappels langzaam gaar koken vult ze haar rode emaillen suikerpot weer voor een heel jaar. De eitjes gaan in het eiervakje van de koelkast en het doosje aardbeien staat ondertussen op tafel, waar ze af en toe verlangend naar kijkt. Het lijkt wel alsof alles wat ze aanraakt meer aandacht krijgt, alsof het meer bestaansrecht heeft als de tijd even stilstaat. Als laatste op de band volgt nog een doosje After Eight. De chocolaatjes die iedereen alleen maar eet uit fatsoen. Maar deze mevrouw zit straks, na haar spruitjes, piepers en aardbeitjes, vast even in haar stoel met haar benen omhoog. Dan legt ze een After Eight in haar mond. Sluit haar ogen. En laat het chocolaatje smelten op haar tong totdat de mentholachtige substantie vrijkomt. Geen haast. Alle tijd.