Hans: 'Muziek was mijn lot. Zonder was ik sowieso gék geworden: waar had ik in hemelsnaam naartoe gemoeten met al mijn emoties? Mijn eerste liedje ging over de dood van mijn oma. Ze was allergisch voor penicilline, maar omdat haar eigen huisarts op vakantie was, kreeg ze het toch. Weg was ze. Dramatisch. Opa kon het niet aan en volgde haar drie maanden later. En ik maar schrijven. Een jaar daarvoor, na mijn eerste gitaarakkoord, was het eigenlijk al beslist: het werd muziek, het móést muziek worden. Dertien was ik toen. Kunnen leven van harmonie en melodie is het mooiste wat er is. Ik weet zeker dat iedereen diep in z'n hart muziek zou willen maken. Dat is toch beter dan veertig jaar file en zeventig procent belasting?'

Lees ook: Ernst Daniël Smid vertelt over de zwartste bladzijde uit zijn leven

O ja, natuurlijk
'Annabel, het wordt niets zonder jou, Annabel! Op mijn 23ste werd ik in één klap bekend: van podia in Groningen tot in Brussel bij de bakker wisten ze wie ik was. Ach, het is allemaal maar tijdelijk. Je komt er vrij snel achter dat het niet eeuwig duurt en dat je het ook niet lang volhoudt. Ik zat in de muziek voor de vrijheid. Niemand die zegt wat, hoe en waarom ik iets moet spelen. Maar als je eenmaal een paar hits hebt, neemt het publiek het over. Je moet nu dit doen, dat spelen. Ja, dat botst. Door die verplichting kon ik Annabel lange tijd niet meer zingen, de afkeer was te groot. Ik moest ervan weg. Maar dat ligt nu achter me. Mijn moeizame relatie met het publiek lag, achteraf gezien, waarschijnlijk ook aan mijn autisme. Die plotse bekendheid mocht dan overweldigend zijn, feitelijk vind ik het hele leven overweldigend, elke dag weer. Toen ik er in 2012 achter kwam dat ik een vorm van autisme heb, dacht ik: o ja, natuurlijk. Ik was blij dat ik eindelijk ergens bij hoorde. De wereld leek altijd ontoegankelijk voor me, als een woonkamer waarvan de bewoners op wereldreis zijn en waar alle meubels zijn afgedekt met witte lakens. Overal hangt een sluier overheen waar ik maar niet doorheen kom. Humor was mijn middel om dat te verhullen. Mijn oplossing voor alles eigenlijk: als je mensen een grap vertelt, laten ze je wel met rust en als je daar ook nog een liedje bij kunt spelen, is alles in orde.'

Lees ook: George Baker: 'Na Una Paloma Blanca ging het helemaal loos'

Debiele teksten
'Het lullige in de muziek is dat hoe ouder je wordt, hoe minder je betaald krijgt. Ik wil niet klagen, maar tijden veranderen. Wij maakten vinyl, nu is iedereen aan het streamen voor negen euro per maand. En daar moet ik maar een weg in vinden, als ouwe zanger. Ik heb een herkenbare stem, meer is het niet. Dat is mijn mazzel, mijn talent. Maar er zijn er zo veel. Eerlijk gezegd zijn ze allemaal hetzelfde, met dezelfde redelijk debiele teksten. Dat is spijtig. De mensen die muziek puur als verdienmodel zien hebben die markt gecreëerd, het publiek gewend laten raken aan onzin. In Nederland kom ik – nog – niet aan de bak. In België staat wel wat gepland, maar dat schiet natuurlijk totaal niet op. En toch... dat wát we doen, werkt wel. Eigenlijk heb ik nu pas echt het gevoel dat ik het kan: het zingen gaat lekker, de muziek is goed, de relatie met het publiek wordt steeds beter. Het is alleen jammer dat ik mijn liedjes niet op de radio krijg. Maar ja, muziek is en blijft magisch. Als je het doet, wil je gewoon niet dat het stopt. Volgens twee Zuid-Amerikaanse sjamanen word ik 93. Poeh, dat duurt nog wel een tijdje. Maar we zien het wel.'

Verder vertelt Hans nu in &C over volwassen worden op zijn 61e en zijn scheiding ('dat is altijd een ramp, zeker als er een kind in het spel is'). Benieuwd naar het hele interview? Je leest het nu in &C en hier op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan abonnee.