Eindelijk. De zon schijnt weer. De warme lucht nodigt uit om kleding uit te trekken, buiten te gaan zitten en zon op te zuigen na een winter lang binnen leven. Het is zaterdag en samen met een vriendin geniet ik van de lente en de warmte van de zon, op de stoep voor ons huis met een biertje in de hand. Op straat hangt een uitgelaten sfeer, wij zijn niet de enigen die het zo voelen.

Wanneer we even onze ogen sluiten en ons gezicht opheffen naar de hemel, hoor ik naast me een kinderlijk gegiechel. Ik kijk en zie twee mannen naar voren lopen, en weer naar achteren, terwijl ze lachen alsof ze zojuist een korte wandeling maakten op de maan. Duidelijk. Stoned. Wanneer een van hen begint te kruipen, grijp ik in en vraag ik of ze misschien een glaasje limonade willen. Ondanks hun delirium nemen ze het aanbod gretig aan. Het blijken twee gasten uit Londen, artiesten, DJ’s. Vanavond treden ze op in een club en gezien het Nederlandse drugsbeleid nemen ze het er even van deze middag. Vaak nogal onaantrekkelijk, volwassen mannen die drugs gebruiken en zich gedragen als kleuters, maar vandaag zie ik het even door de vingers.

Vooral als ik naar James kijk en zie hoe hij zijn limonade in één slok achteroverslaat. Hij draagt een t-shirt met een lage hals. Ik zie zijn nek overgaan in zijn borst, het maakt me nieuwsgierig. Hij heeft een knap gezicht, maar vooral zijn lach is aantrekkelijk. De rare Londense kleutermannen nodigen ons uit voor het feestje vanavond, mits we verkleed komen als engel, zoals het thema luidt. Wanneer we uren later, met alle witte kleren die we konden vinden en vleugels op de rug, met een cocktail op de dansvloer staan, zie ik James op het podium. Er is niets meer te zien van zijn kleuterigheid. Ineens is het een onbereikbare, succesvolle man. De alfaman op de apenrots, zoiets.

Kort daarna staat hij achter me. Hij pakt me vast, draait me om en kust me. Zoals verwacht. Ik zoek met mijn vingers zijn hals, waar ik de lijnen naar beneden volg richting zijn borst. Ja. Alles wat ik hoopte. We dansen, we zweten, we drinken en lachen. Dan pakt hij mijn hand, trekt me mee naar buiten, de straat op, naar de overkant, in de richting van een groot indrukwekkend gebouw. 

Voordat ik er erg in heb, lig ik op zijn witte hotelbed. Het is nog geen vijf minuten fietsen bij mijn huis vandaan, maar het voelt alsof ik op reis ben, heel even in een ander leven. Hij trekt mijn vleugels af en kan zijn gretigheid hier, in alle privacy, niet langer onderdrukken. Zijn handen houden mijn hoofd stevig vast en drijven zo nu en dan af naar beneden en dan weer naar boven, terwijl hij me kust. Hij kijkt me aan, likt mijn lippen en duwt me op het bed. Langzaam pelt hij alles wat ik draag van me af, net zolang totdat ik naakt ben.

Hij likt langzaam naar beneden en wanneer hij daar is, draait hij zich om en trekt mij op zijn gezicht. Ik buig voorover, om hem te voelen en te pakken met mijn mond. Het is alsof we dit al veel vaker deden, zo natuurlijk gaat het. Op engelachtige wijze kom ik tot een hemels hoogtepunt, samen met deze Londense kleuter. Daarna slaap ik in zijn armen in het witte bed. Wanneer de zon de volgende morgen opkomt, sta ik op en trek de gordijnen open. Naakt sta ik voor het raam op de vierentwintigste verdieping van een hotel waar ik anders nooit zou slapen, omdat ik vanaf hier, in de verte mijn eigen huis kan zien. Ik kijk over de stad en voel de zon op mijn naakte huid. Het is officieel: de lente is begonnen.