Rob (39): ‘We waren piepjong toen we verkering kregen, Thaila was zeventien, ik achttien. Inmiddels zijn we tweeëntwintig jaar verder en tien kinderen rijker. Sommige waren gepland, anderen waren een verrassing, maar elk kind was even welkom. We zijn niet van plan nog verder uit te breiden, maar je weet nooit, anticonceptie heeft ons vaker in de steek gelaten. Veel mensen verbazen zich over ons grote gezin. Wij zouden niet anders willen. Ja, je hebt een flinke dosis geduld nodig en ja, het is financieel soms best pittig. Tijd voor onszelf, dat hebben we niet. Maar we genieten van de drukte om ons heen. Dat nu één dochter uit huis is, vinden we al moeilijk.

'Zijzelf trouwens ook, ze drukt de anderen nu op het hart om zo lang mogelijk thuis te blijven wonen. De reacties op Een huis vol waren overwegend positief en ‘oh, hoe herkenbaar’, maar ook weleens negatief. Op social media noemden mensen ons ‘tokkies’, of ‘asociaal’. Ons zuidelijke accent werkt misschien niet in ons voordeel, maar we slaan niet, schreeuwen niet en we gebruiken geen lelijke woorden. Ik geef toe: die keer dat ik in de auto rookte en niet handsfree belde, was stom. Kritiek geven mag, we zijn niet perfect, maar we slapen er geen minuut minder om. Ik maak me liever druk om wat er ín huis gebeurt, dan daarbuiten.'

'Ik wil onze kinderen een andere opvoeding geven dan ik zelf heb gehad. Mijn vader was een materialist en toonde weinig emoties. Later werd ik precies zo: ik wilde alleen maar werken, werken, geld, geld. Maar hoe meer ik verdiende, hoe makkelijker we het uitgaven. Voor onze eerste zes kinderen kochten we elke twee maanden voor drieduizend euro aan merkkleding. Toen een van mijn bedrijven failliet ging, zijn we zuiniger gaan leven. Eerst voelde ik me daardoor een slechte vader, maar uiteindelijk zag ik in dat kinderen meer behoefte hebben aan warmte en liefde, dan aan een dure broek. En willen ze er toch een? Dan moeten ze ervoor werken. Drie van onze kinderen hebben een krantenwijk.' 

'Het belangrijkste wat ik onze kinderen wil meegeven is respect. Ik wil dat ze de liefde serieus nemen. Ze hoeven niet zoals wij op hun zeventiende in het huwelijksbootje te stappen, maar ze hoeven ook niet elke week met een ander thuis te komen. We hebben een driemaandenregel, daarna mag verkering mee naar huis. Die regel hebben we eigenlijk maar voor één zoon, haha. Hij hing eerst de player uit, maar heeft inmiddels al bijna een jaar verkering. Doen we toch iets goed.’  

Dit interview verscheen eerder dit jaar in &C.