‘Jeetje, wanneer ik zeker wist dat ik een gesticht wilde stichten?’ mijmer ik hardop. ‘Gezin,’ corrigeert mijn jongere nichtje me. ‘Ik vroeg gezin stichten.’ Gezin, juist. Terwijl gesticht beter de lading dekt met een non-stop lullende kleuter en een plakkerige peuter in huis. Plus een corpulente poes die graag in schoenen en tassen sast.

Lees ook: Baby aan boord #1:  De zwangerschapstest
 
Ik denk terug aan dat moment, een jaar of zes geleden. Ik had al jaren verkering met mijn huidige vriend, maar het onderwerp kinderen kwam tot dusver nooit ter sprake. Druk met gecultiveerde chaos, werk, feestjes, elkaar, anderen. Kinderen, dat was iets om later, als ik groot was, over na te denken.

Om en nabij de dertig lentes voelde ik me ook totaal niet aangesproken toen vrienden en bekenden begonnen met babywerpen. Mijn zus was bijvoorbeeld ouder dan ik en sommige vriendinnen droomden als eicel al van nageslacht in zachtroze tutu’s. Kortom, dit waren mensen die lichtjaren op mij voorliepen. Maar ineens diende de tweede golf bolle buiken zich aan, gelijkgestemden met wie ik tot dan toe lekker in de lampen hing, ook zij trokken zich zogend terug in hun grot. Van de ene op de andere dag werd de voorplantingskwestie een relevante vraag. Van ver-van-mijn-bed-show naar ín-mijn-bed-show (of, waar het uiteindelijk op uitdraaide: in-een-gammele-stacaravan-op-vakantie-show, maar dat terzijde).  

Lees ook: Baby aan boord #3: De eerste echo

Volgens psycholoog Barbara Nanninga schuift het kindervraagstuk bij een specifieke groep inderdaad steeds verder op. ‘Los van mensen zonder partner bij wie de kwestie natuurlijk al verschuift, gaat het vaak om de categorie die gestudeerd heeft en bezig is met een carrière. De groep die álles wil: huisje, boompje, beestje, baantje. Zo, eerst dit en dat en dán, daarna, ben ik er klaar voor. Ze houden van controle en vragen zich van tevoren af wat ze nodig hebben voor een kind en wat ze ervoor moeten laten, terwijl je pas weet waaraan je begint als je er midden in staat. Geloof me: dingen komen nooit uit, een kind ook niet. Denk je alles op orde te hebben, gaat ineens je partner vreemd, verlies je je baan of breek je een been. Wel is het interessant om na te gaan waaróm je precies wacht als de omstandigheden ogenschijnlijk op orde zijn, je hebt een huis, een partner, een kinderwens... Waarom laat je je weerhouden door rationele zaken terwijl je er gevoelsmatig eigenlijk al uit bent?’

Lees het hele verhaal in de nieuwe editie van &C 'Van je familie moet je het hebben' (&C12, 2018), die nu in de winkels ligt.