Op mijn 23ste wist ik het zeker: ik val op vrouwen. Mannen vond ik nog steeds aantrekkelijk, maar de eerste zoen met een vrouw maakte iets in me los wat ik bij mannen niet zo sterk had gevoeld: lust, verliefdheid, het gevoel dat het klopte. Ai. Was ik nu lesbisch? Ik vond het een klotewoord, en dat vind ik nog steeds. Liefde ontstaat, die voel je. Die kun je niet opdelen en afbakenen in hokjes, of vatten in simpele definities. Dat impliceert een verschil dat er wat mij betreft niet is. Maar voor anderen is dat verschil er wel.

Lees ook: Even niet schat: dit kan je doen als je partner geen zin heeft in seks

‘O,’ zei mijn moeder toen ik het haar vertelde. Ze bleef stil en keek me even aan alsof ik iemand anders was geworden. Een vriendin zei: ‘Son, maar jongens zijn toch gewoon veel leuker?’ Nou ja, voor mij gewoon niet. Ik voel me niet anders. Maar in de wereld behoor ik niet tot de norm. Want heteroseksualiteit is de norm. Bijvoorbeeld in ons straatbeeld: hoe vaak zie je vrouwen elkaar kussen? Hoe vaak lopen vrouwen hand in hand? Heteroseksualiteit is ook het denkkader van mensen, de bril waardoor ze de wereld zien. In liedjes zingt een he altijd over her, en andersom. In rubrieken van glossy’s gaat het altijd over ‘hem’, zelden over ‘haar’. In reclames zijn het mama’s en papa’s die de nieuwe gezinswagen van merk X presenteren. Het zijn een man en een vrouw die, samen met Max Verstappen, boodschappen doen bij de Jumbo voorhet kerstdiner. Toegegeven: de afgelopen jaren lijkt hierin heel voorzichtig iets te veranderen. Zo bracht de NS een prachtige commercial uit waarin twee meisjes de hoofdrol spelen.

Lees ook: Relatiecheck: zo weet je of het goed zit tussen jullie

Schreeuwen door de telefoon
Ook in televisieseries en films zien we gelukkig steeds vaker homoseksuele personages. Maar hoe goed die zichtbaarheid ook is, ze worden vaak stereotiep neergezet: door de ogen van hetero’s en passend bij wat die prettig vinden om wel en niet te zien. Niet te veel intimiteit of liefde dus. Vooral niet te veel seks. Want laten we eerlijk zijn: 32 procent van de Nederlanders vindt het aanstootgevend als twee mannen met elkaar zoenen. Achttien procent van de Nederlandse jongeren sluit geen vriendschap met een homo. 

Ik herinner me een gesprek met de baas van het bedrijf waar ik werkte. Het gesprek ging over onze partners. ‘Een vrouw, in mijn geval,’ zei ik. ‘Oké,’ reageerde mijn baas. ‘Ik kan je verzekeren dat ik daar helemaal oké mee ben.’ In mijn hoofd liet ik een stilte vallen. In werkelijkheid glimlachte ik beleefd. Maar op de fiets terug naar huis kwamen de boosheid en verwarring naar boven van al die keren dat er zo was gereageerd. ‘Hoezo vindt hij dat ‘oké’?’ foeterde ik aan de telefoon tegen een vriendin. ‘Wat willen ze dan horen: wat fijn, dankjewel?! Had ik hem ook akkoord moeten geven voor zijn partnerkeuze?’ 

Ik voelde de machtsverhouding die van dit soort momenten uitging. Hij, als heteroseksuele man en ook nog eens mijn baas, was de goeierik die mij wel wilde accepteren. Omdat ik niet voldeed aan de norm van de groep waartoe hij wél behoorde. ‘Rustig nou maar,’ zei mijn vriendin in een poging me te kalmeren. ‘Nee!’ schreeuwde ik door de telefoon. ‘Ik snap echt wel dat het goedbedoeld is. Maar ik wil niet worden ‘geaccepteerd’. Ik wil volwaardig lid zijn van een gelijkwaardige samenleving!’

De rest lezen? Het hele artikel van Sonja vind je in het nieuwste nummer van &C of lees je hier op Blendle.