Voor Marloes Coenen (36) is vechten topsport vertelt ze in het interview dat deze maand in &C magazine staat. ‘Je gaat toch niet de kooi in om jezelf in elkaar te laten slaan? Die vraag is mij ontelbaar vaak gesteld. Maar ik bekijk het vanuit een ander perspectief.’ Volgens Marloes is iedereen een vechter, maar dat snapt niet iedereen. Misschien is dat wel waarom Marloes opviel bij de Rotterdamse regisseur Victor Vroegindeweij, die bekendstaat om zijn intieme en persoonlijke documentaires: ‘De mensen waarbij iedereen denkt “die is gek”, dat zijn juist de mensen in wiens huid en wereld ik wil kruipen.’  

In 2012 werd dat de wereld van de MMA (mixed martial arts), een vechtsport die groeit in populariteit. Hij las een artikel over Marloes in de krant, maakte een korte film over haar en raakte door haar gefascineerd. ‘Ik zie in haar ogen een extreme focus. Ze hoeft niet eens wat te zeggen in de film, het zegt al zoveel als ze kijkt.’  

Samen besloten ze een documentaire te maken over het laatste hoofdstuk van haar carrière in de vechtsport. Aan dat laatste hoofdstuk lijkt geen einde te komen als Marloes haar MMA-pensioen maar blijft uitstellen. Op 4 maart 2017 staat ze dan toch voor de laatste keer in ‘de kooi’. Een bijzonder en intens hoofdstuk uit Marloes’ leven, dat je van dichtbij meemaakt in de documentaire The Last Fight.  

&C sprak regisseur Victor Vroegindeweij over zijn documentaire.

Marloes laat in de documentaire haar meest kwetsbare kant zien. Hoe kom je zo dichtbij? ‘Ik heb heel veel geduld. In 2012 begon ik al met filmen. Als documentairemaker ben je verbonden met je onderwerp, zoals een voetballer verbonden is met een bal. Marloes wist dat de film alleen mooi kon worden als ik echt alles kon filmen, ook de dramatische momenten. Haar broer is kunstenaar (Arno Coenen, red.), dus ze weet wat een artistiek proces inhoudt en wat het is om een creatief persoon te zijn. We wilden allebei hetzelfde laten zien en dus gaf ze me de vrijheid om alles van haar te filmen.’

Waarom wilde Marloes dat je een documentaire van haar laatste wedstrijd ging maken? ‘Ze zei: “Victor, ik hoop dat jij mijn blind spot gaat zien.” Ze wilde laten zien hoe het is om een vechter te zijn en wat voor emotie daarbij komt kijken. Dat kun je pas laten zien als je gaat stoppen, anders zien tegenstanders je zwakte.’  

Wat was haar blind spot dan? ‘Ze was er zo diep van overtuigd dat ze nog moest vechten. Dat was misschien wel haar blind spot, dat ze zo ver overtraind was dat ze het zelf niet meer zag. Haar lichaam is er niet meer voor gemaakt, dat zie je in de documentaire. Haar brein is continu overuren aan het maken en op volle toeren aan het draaien. Marloes is te intelligent, te gevoelig. Ze is geen bitch. Maar je moet als topsporter egoïstisch zijn.’

Er zitten een paar heftige scenes in de documentaire. Vond je het moeilijk om te blijven toekijken en filmen? ‘Sommige scènes waren heel heftig om te zien. Dat is niet leuk als je iemand goed hebt leren kennen. Op zo’n moment denk je wel: joh, stop nou gewoon met dat boksen. Dat is een menselijke gedachte, maar ik ben daar niet om haar dat te vertellen.’

Snap je dat sommige mensen kritiek hebben op het feit dat je alles hebt gefilmd? ‘Het was mijn rol om een documentaire over haar leven en carrière te maken. Haar trainer, haar mental coach: dat zijn de mensen die haar moeten helpen. Ik ben dat niet. Ze heeft er niks aan als ik me met haar ga bemoeien.’

Wat vond je zelf de meest heftige scène? ‘Het heftigst vond ik een vechtpartij halverwege de documentaire die zo dramatisch voor haar was, dat ik er ziek van werd. Ik leefde zo met haar mee. Dat meeleven hoort erbij en dat is ook goed, maar uiteindelijk denk ik ook aan de film. Ik kan er niets aan doen als ze verliest, dat is de sport. Je moet leven met het kutgevoel dat je na een wedstrijd overhoudt. Ook als je er misselijk van wordt.

Hoe is het om zo intensief samen te werken en een project dan af te ronden? ‘Het voelt alsof je op een zomerkamp bent geweest en je weer naar huis moet. We hebben zo veel leuke dingen met elkaar meegemaakt en je komt zo dicht bij elkaar, dan is wel gek als de laatste shots geschoten zijn en het werk erop zit. Maar ik heb geen gevoel van heimwee. Ik was tegelijkertijd ook blij dat het klaar was en dat voor mijn gevoel de mammoettanker in de haven was aangekomen.’

'Als documentairemaker ben je verbonden met je onderwerp, zoals een voetballer verbonden is met een bal.'

Spreek je Marloes nog veel? ‘Bijna niet, dingen komen en dingen gaan. We kijken op dezelfde manier naar het leven en kunnen heel goed met elkaar opschieten. Allebei komen we uit 1981 en we denken heel veel over dingen na, maar we zijn niet elkaars beste vrienden. Buiten de overeenkomsten die we hebben, zijn we ook heel anders. Zij is heel sportief, ik verre van.’

Heeft de documentaire jou veranderd? ‘Door Marloes heb ik wel geleerd dat je ergens voor honderd procent voor moet gaan. Er zijn altijd mensen die je helpen, maar uiteindelijk sta je toch alleen in de ring. Zo is het leven ook. The Last Fight is een universeel verhaal over het leven, het omgaan met teleurstellingen. Het leert je kritisch kijken naar hoe je omgaat met veranderingen, je werk, de prioriteiten die je stelt. Het verhaal gaat over veel meer dan alleen vechten.’

Kijk voor meer informatie op: https://www.thelastfightdocumentary.com. Meer over Marloes Coenen lees je in het &C magazine dat nu in de winkel ligt.