Ik begin altijd met de vraag: hoe zie jij jezelf en hoe zien anderen jou? Maar ik kan me voorstellen dat jij inmiddels doodmoe wordt van die vraag. Dus ik stel hem anders: is je kijk op jezelf veranderd? Kijk je nu anders naar jezelf dan tien jaar geleden?

‘Ik kijk nu wel positiever naar mezelf. Ik neem mezelf ook niet meer de héle tijd dingen kwalijk.’

Deed je dat dan?
‘Jaaaaa. Ik vond het heel lastig om trots te zijn. Ik vond altijd dat het net niet goed genoeg was wat ik deed. Dat heb ik altijd gehad, ook voordat ik bekend was. Dan had ik op school zeven negens, maar dan was er een jongetje dat er acht had en ging ik huilen. Het leren ging me eigenlijk heel makkelijk af. Maar ik heb wel een tijd een deel van mijn ontwikkeling laten liggen. Dat was in de periode van en na GTST. Het ging allemaal zo snel met GTST, Linda, Roos & Jessica en MTV Europe, maar na vier jaar vond ik het best heftig. Ik werd er ook zelfdestructief van. Toen ben ik naar Costa Rica gegaan, dat is heel lang een van mijn lievelingsplekken geweest. Ik ben er een keer of acht geweest. Zat ik daar in mijn eentje in een lelijke broek met blote voeten in de stortregen een biertje te drinken, en dan voelde ik me zo lekker. Daar kwam het besef dat ik mezelf tekortdeed doordat ik maar zo’n klein deel van mezelf aansprak met het leven dat ik leidde. Ik stond heel veel ‘nanana’ te zingen en voor de rest verdoofde ik mezelf een beetje met drankjes en dergelijke. Ik dacht: ik ben zo nieuwsgierig, ik kan zo goed leren, ik hou van het leven voelen en meemaken, en wat doe ik? Ik zit de hele dag in een studio in Aalsmeer. Mijn zucht om gevoed te worden met kennis kwam weer terug. Toen ben ik begonnen aan een studie psychologie aan de Open Universiteit. Daarna aan een studie filosofie.

Waardoor heb je daar zo’n korte concentratiespanne voor?
‘Er komen de héle tijd andere dingen langs. De keren dat ik in mijn agenda heb geschreven: yogales. Per week staat dat er vijf keer in. En dan doe ik er núl. Want dan komt er weer wat gezelligs langs, wordt het laat en denk ik ’s ochtends: slapen is ook heel gezond. Zo gaat het bij mij met veel dingen. Het is alles of niets. Mijn boekenkast ontplofte met een gigantische hoeveelheid zelfhulpshit, en van de ene op de andere dag gooi ik het allemaal weg. Of ik laat, zoals nu, een heel grote keuken bouwen waar Freek dan mooi kan koken, maar daarna doe ik meteen het hele huis.’

Wordt Freek soms niet gek van jou?
‘Nee, want hij is net zo. ‘We zijn dezelfdes,’ zeggen we altijd. En dat is ook zo, we zijn echt hetzelfde. We zijn een dodelijke combinatie, haha. Voor elkaar.’


Zegt de een nooit tegen de ander: nu even niet?
‘Jawel, maar als de ander dan zegt: ‘Ahhh...’ dan is het al snel: ‘Oké!’ Over het algemeen is dat hartstikke leuk, hoor. Al zou iets meer rust af en toe wel jn zijn. Een boek lezen of de avondvierdaagse meelopen met mijn dochter. Ik vind wandelen sowieso te gek, maar doe het veel te weinig. Ik ben daar gewoon een sukkel in.’

Betrek je je dochter bij wat je doet? Krijgt zij bijvoorbeeld mee wat je voor je bedrijf Return to Sender doet?

‘Ik vertel Sammie er zeker over. Ze is pas zeven, maar ik vind het belangrijk dat ze er iets van meekrijgt. Soms benoem ik het op een speelse manier. Bijvoorbeeld als we winkeltje spelen, dan zeg ik: zullen we daar iets neerleggen voor mensen die geen geld hebben? Of als we op YouTube een filmpje zien van een knutselmeisje dat bij alles zegt: ‘Dan hebben we dit, van de Action, en dat, van de Action.’ Dan leg ik uit: Sammie, bij de Action zijn spullen supergoedkoop, dat is voor een heleboel mensen heel fijn, maar waarom denk je dat die spullen goedkoop zijn? Hoeveel denk je dat de mensen die het hebben gemaakt dan hebben gekregen? Ik probeer met dat soort dingen bewust om te gaan. Ik stoor me bijvoorbeeld aan de hoeveelheid cadeaus die kinderen krijgen. Ik maak afspraken met vrienden en familie om met z’n allen een gezamenlijk cadeau te geven. Al die meuk! En het is ook voor haarzelf niet leuk, want ze verdrinkt erin. Wat ik ook een heel goed initiatief tegen dat overdreven consumentisme vind, is Peerby, dan leen je spullen van mensen in je buurt. En dan hoeft niet iedereen dezelfde grasmaaimachine te kopen.’

Hoe gaat het met Return to Sender?
‘Op een gegeven moment stagneerde de groei. Ik steek er zo veel tijd in, dan wil ik ook meer effect sorteren. Daar zijn we het afgelopen jaar druk mee bezig geweest. Het begon er ooit mee dat ik op reis een heleboel projecten zag die ik graag structureel wilde ondersteunen. Niet door er even een filmpje over te maken met een gironummertje onder in beeld, maar duurzaam. Ik zag er veel mooie, zelfgemaakte producten en dacht: als je de makers nou helpt met design, innovatie en distributie om die spullen te verkopen, dan stimuleer je op een simpele manier hun economie. Ik ben er heel trots op dat de nieuwe designcollectie waaraan iedereen keihard heeft gewerkt vanaf half september in de mooiste interieur- en designwinkels in Nederland verkocht gaat worden. Ik geloof in duurzaamheid. Op alle fronten. Op het gebied van ontwikkelingssamenwerking door met Return to Sender eerlijke handel te bevorderen. Zo investeren we onze winst in beroepsgerichte projecten van Plan Nederland. Zij helpen jonge vrouwen in ontwikkelingslanden. Ook op het gebied van voeding is duurzaamheid belangrijk. Bij mijn vader is onlangs blaaskanker geconstateerd, en toen besefte ik weer hoe belangrijk je eetpatroon is.’

Hoe gaat het met je vader?
‘Hij is natuurlijk heel erg geschrokken, maar hij voelt zich nu beter dan ooit. Mede doordat hij zijn hele leefpatroon heeft aangepast. Ik vond het confronterend, maar ook goed om me daar bewust van te zijn. Iets als suiker is bijvoorbeeld killing en dat zit overal in. Er is veel meer kanker dan honderd jaar geleden. Op het moment dat je kanker hebt, moet je ook meteen stoppen met het eten van suiker, omdat kankercellen zich daarmee voeden. Ik vond het bizar dat mijn vader een toetje met suiker kreeg toen hij in het ziekenhuis lag. Dat je denkt: voeding en gezondheid zijn zo direct met elkaar verbonden, en dan krijg je in een ziekenhuis zulk slecht eten. De vitaminen zijn uit alle groenten gekookt, de toetjes zitten vol met suiker. Mijn zus Birgit neemt dan geen blad voor de mond en gaat verhaal halen bij de verpleging, maar die kan er natuurlijk niets aan doen. We geloven tegenwoordig alleen nog maar in doordrukstrips, terwijl ik denk dat je op een meer holistische manier naar je lijf en je gezondheid moet kijken. Dat hele onderwerp gezondheid fascineert me.’


Sta je nog op de wachtlijst van de onsterfelijkheidspil?
‘Jazeker! Ik heb laatst de professor die bezig is met het ontwikkelen van die pil nog gemaild dat ze mij niet moet vergeten. Zij heeft allerlei krachtmetingstests met mij gedaan toen ik haar interviewde voor Katja’s bodyscan. Haar theorie is dat spierkracht een van de belangrijkste voorspellers van je houdbaarheidsdatum is. Ik moest ergens in knijpen en dan kon zij meten wat mijn biologische leeftijd ongeveer was. Bleek ik zeventig! Zij kreeg de slappe lach omdat het er werkelijk zo slecht uitzag. Het gekke is dat ik dolgraag onsterfelijk zou willen zijn en erg let op mijn eten, maar dan in de avond weer allerlei dingen doe die me minder gezond maken.’

Elke avond?
‘Nee, niet elke avond. Maar sinds ik met Freek ben, heb ik mijn wilde haren wel wat meer terug. Hij is veertien jaar jonger. Nou, we maken het leven allebei het liefst zo gezellig mogelijk. En dan bedoel ik niet dat we elke avond helemaal wappie zijn, maar we vinden het gezellig om wijntjes te drinken en regelmatig leuke feestjes met z’n tweeën thuis te organiseren. We zitten snel op de linkerbaan, zeg maar. En ik vind dat ook heerlijk. Maar gedurende de week kruip ik geregeld gelijktijdig met Sammie mijn bed in. Ik zoek de balans in het combineren van uitersten. Dat is wel het voordeel van gescheiden zijn. Niet dat ik scheiden iedereen kan aanraden hoor, maar daardoor is ze natuurlijk ook vaak bij haar vader, wat ze heerlijk vindt, en ben ik ongebonden.’

Ik hoorde dat Sammie tegen iedereen vertelt over de scheiding, tot de taxichauffeur aan toe.

‘Ja, ze is nogal open, haha! Ook toen Freek en ik huwelijks- locaties hadden bekeken en we in het vliegtuig terug zaten, schreeuwde ze door het hele vliegtuig: ‘Freek en mama gaan trouwen!’ Ik heb nu bedacht dat ik tegen Sammie ga zeggen dat we in Oekraïne gaan trouwen, dan kan ze dat tegen iedereen vertellen en komt de pers daarnaartoe. Onlangs vierden we Sammies verjaardag, Thijs en Igone waren er ook bij. Dat voelde zo vanzelfsprekend. Op een gegeven moment stond ik op de foto met Thijs, Igone, Freek en Sammie en zaten een paar kinderen bijna jaloers te kijken. Ze riepen: ‘Oh, jij hebt vier ouders!’ Sindsdien zegt Sammie zelf ook heel trots: ‘Ik heb vier ouders.’ Dan voel ik me heel goed. Want ik heb me natuurlijk ook verschrikkelijk gevoeld over die scheiding. Zeker als je kind zo verdrietig is, is dat vreselijk. Daar denk ik niet graag aan terug, want dan ga ik meteen weer janken. Maar ik heb het vrolijkste kind dat je je maar kunt voorstellen. Dat komt ook doordat de omstandigheden goed zijn. Kinderen worden niet gelukkig als ouders communiceren via het kind omdat ze niet meer met elkaar kunnen praten. Dat zijn zulke treurige dingen. Dan denk ik: get over je eigen ego, je hebt een kind.’

Je zei aan het begin van het interview dat je vroeger een beetje zelfdestructief kon zijn. Heb je dat nu helemaal niet meer?

‘Nee, ik denk dat dat een reactie was op mijn leven toen. Ik was negentien, ik had nog geen idee. Iemand zei ooit: je moet eigenlijk pas beroemd worden als je weet wie je zelf bent. Ik had geen idee wie ik was en ook niet wie ik wilde worden, en opeens werd er van alles op me geprojecteerd. Daar ben je zo ontvankelijk voor als je het zelf niet weet. Dan denk je: oh ja, zo ben ik. Ik heb bijvoorbeeld lang gedacht dat ik een heel sociaal mens ben die de hele dag onder de mensen wil zijn. Ik ben wel sociaal, maar bij voorkeur in kleine kring. Ik háát premières en dat soort dingen. Ik beland vaak huilend op een toilet. Dat is de enige plek waar ik me dan even kan afzonderen. Al die oppervlakkige gesprekken, ik vind dat echt verschrikkelijk.’

Ik ook. Maar jij bent denk ik iemand van wie veel mensen denken dat je dat wel aankunt.

‘In het begin van mijn carrière werd dat van me verwacht en wilde ik niet teleurstellen, dus deed ik wat iedereen wilde: bam, bam, bam, geven, geven, geven. Maar dan kwam ik thuis en werd ik woedend! Op alles en iedereen. Dat was niet zo... dat was niet mijn beste periode, zeg maar.’

Ik word er soms ook heel verdrietig van.
‘Leeg, verdrietig en woedend. Omdat je jezelf geweld aandoet, en je over je eigen grenzen ramt. En maar blijven lachen. Ik ken mezelf nu beter, dus het lukt me veel beter om dicht bij mezelf te blijven.’

Nog steeds zuig je alles gretig uit het leven. Ook in de liefde.

‘Ja, ik zuig heel veel in de liefde, haha.

’
Haha, nee, dat bedoel ik niet! Ik zat te denken dat jullie wel made for each other zijn, want als jij een iets minder heftig iemand naast je zou hebben, dan zuig je de ruggengraat gewoon uit die man.
‘Haha, zo het merg eruit. Ik denk dat Thijs dat wel vaak had. Zo van: het mag wel een tandje rustiger. Maar ja, ik vind het heerlijk om er vol in te gaan. Laatst ging Freek voor zijn werk twee weken naar Thailand en de week ervoor zat ik in Nepal, dus toen zagen we elkaar ruim drie weken niet. Dat vind ik erg lang. Maar dit weekend had hij twee dagen andere dingen te doen, en dat vind ik dan wel lekker. Want als we samen zijn, willen we het meteen ultiem maken. Dat wil ik en dat heeft hij ook. Terwijl het ook heel lekker is om een beetje te klooien. Ik ben denk ik wel rustiger geworden omdat ik niet meer probeer tot een soort ideaalbeeld te komen. Omdat ik inmiddels heb ervaren dat het ideaalbeeld niet zit in precies het ideale plekje hebben in het park, met precies het goede eten en drinken, en de juiste stand van de zon. Je kunt ook samen een beetje aankloten in huis en af en toe even naar elkaar glimlachen, weet je wel. Dat kan hetzelfde gevoel opleveren.’

Tekst Nathalie Huigsloot, styling Esmée Geeratz, beeldbewerking House of Retouch, haar en make-up Christel Man voor Redken en Balmain hair @ Angelique Hoorn Management, setstyling Romy van Eijk, assistentstylist Jolien Koekoek, assistent haar- en make-up Floor Bergshoef @ Angelique Hoorn Management, productie Maximiliaan Versluijs, met dank aan Praxis Amsterdam Noord, Knuffels Amsterdam.