Twintigersdilemma's? Hoeveel wil je er? Charlotte (25) schrijft op haar blog PARADIGM.C maandelijks over het wel en wee van een mid-twintiger die langzaamaan (en met de nodige horten en stoten) naar de dertig wandelt. Van dilemma's in de liefde tot mindfulness voor dummies en van klapperende eierstokken tot de eerste keer dat iemand 'u' tegen haar zei. Toen Charlotte nog een Charlotje was, kocht ze ze al van haar zakgeld: notitieboekjes. Verslaafd was ze eraan. Ze vulde deze boekjes met hele verhalen over alles wat er in haar hoofd speelt. Dit doet ze nog steeds, al heeft ze het notitieboekje ondertussen verruild voor een plekje op het wereldwijde web. "Eerlijk? Het is doodeng, schrijven. Ik geef je gratis en voor niets een rondleiding door mijn hoofd. Heel kwetsbaar, eigenlijk." Toch hoopt ze iedere keer weer, jou als lezer enigszins te inspireren. "Misschien zelfs wel te inspireren om te doen waar jouw hartje ligt, ondanks dat het fucking eng is”. Want van stilzitten is nooit iemand beter geworden. De wereld ook niet! EN DE STIP AAN DE HORIZON? Die is niet zo heel moeilijk; een boek natuurlijk! Help jij Charlotte mee om te groeien in het schrijversvak? Ze staat altijd open voor toffe samenwerkingen op het gebied van tekst, of gewoon een co-writer om mee te sparren (of om koffie mee te drinken). "It’s about how I C the world. And the people in it." Benieuwd naar wat ze onder andere tikt? Hier een glimp uit haar collectie: #lekkermindful (...) Dat kleurboek komt niet uit de lucht vallen; doordat we allemaal zo lekker druk druk druk zijn en massaal mental breakdowns krijgen, lijkt er namelijk steeds meer behoefte te zijn naar mindfulness. Je weet wel, dat begrip dat je kent van horen zeggen maar waarvan je eigenlijk nog steeds geen idee hebt wat het nu eigenlijk concreet is. Zo scannend door Google, concludeer ik dat het in het kort ‘leven met aandacht’ is. Nu weet ik eigenlijk nog niks, maar na uitgebreider onderzoek blijkt dat je je brein traint om in het hier en nu (en zonder oordeel, belangrijk) te denken en je gedachten over straks en morgen los te laten. Ik zal dus mijn autistische ‘wat ga ik morgen eten, en overmorgen, en overovermorgen’ moeten loslaten en moeten denken aan wat ik NU wil eten. Maar ja, wat ik NU wil eten (lees: uurtje of half 9 ’s avonds en mezelf beloofd dat ik nu écht op dieet ga), gaat me vermoedelijk na afloop alleen maar stront chagrijnig maken. Dus ik eet morgen broccoli. En daar ga ik de rest van de avond aan denken. Zonder te oordelen over die broccoli. (...)