Stel je voor: je wordt wakker in een wachtkamer en recht voor je op de muur staat de tekst: ‘Welcome! Everything is fine.’ Vervolgens word je een klein kamertje ingeroepen, waar een knappe oude man je vertelt dat je dood bent en dat je je in de hemel bevindt. Deze hemel, ofwel ‘the good place’ is een ietsje pietsje anders dan je op school hebt geleerd. Enkel de meest onbaatzuchtige mensen komen hier terecht. En jij weet donders goed dat jij daar er niet één van was. Zo begint The Good Place, een absurdistische comedy en ethische speeltuin in één.

The Good Place vertelt het verhaal van Eleanor Shellstrop, een gemene, luie en vooral egoïstische dertiger die overlijdt omdat ze op de parkeerplaats van een supermarkt haar fles Margarita mix laat vallen en wordt overreden door een lading losgeslagen winkelkarretjes.

Eleanor’s rol wordt vertolkt door Kristen Bell. Ik ben al fan van Kristen sinds ze bij de Ellen show in huilen uitbarstte om een luiaard, maar met deze rol heeft ze mijn hart gewonnen. Kristen zet Eleanor neer als een akelig, maar tegelijkertijd ontzettend lovable personage. Het uitschelden van een collecterende milieuactivist of het verzinnen van een smoes wanneer je de bob bent, zijn weliswaar niet de daden van een engel, maar maken Eleanor wel herkenbaar. De té perfecte hemelbewoners voelen een beetje afstandelijk aan, terwijl we zelf allemaal een beetje Eleanor zijn (als we een slechte dag hebben). Dit maakt Eleanor zo leuk en grappig om naar te kijken.

Door een fout is Eleanor in de hemel beland en ontkomt ze aan het lot dat voor alle andere middelmatige mensen is weggelegd: eeuwig gemarteld worden in de hel. Wat de kijker meteen zal opvallen, is de gevatte manier waarop deze absurdistische en bizarre droomwereld is neergezet. In de hemel worden scheldwoorden automatisch weggepiept, krijg je altijd een soulmate toegewezen, krijg je een huis dat perfect bij je past en een assistent die altijd doet wat je zegt. In de hel daarentegen is het altijd net te warm en wordt het nog heter wanneer je daaraan denkt. Ook is daar het bier altijd warm en kun je op de karaoke-machine alleen mee blèren met de speeches van de meest verschrikkelijke mensen die ooit hebben geleefd. Door deze bizarre en slimme elementen verveelt de serie geen moment en zal je jezelf vaak op een lachstuip betrappen.

Het feit dat Eleanor de enige slechte persoon is tussen allemaal perfecte mensen vormt de basis voor een geweldig sociaal experiment. Zodra ze weet dat ze niet in de hemel thuishoort gaat ze op zoek naar een manier om zich te verbergen. Ze zoekt heil bij haar soulmate Chidi, die tijdens zijn leven op aarde een professor in de ethiek was. Chidi’s ethieklessen vormen de basis voor allerlei morele dilemma’s waar Eleanor, Chidi en hun geweldige buren Tahani en Jianyu onderdeel van zullen uitmaken.

Het samenspel van de personages in hun dagelijkse omgeving zorgt voor veel hilariteit en laat de serie het grootste deel van de tijd aanvoelen als een sitcom. Maar deze situaties geven ook stof tot nadenken. Is goedheid de som van al je daden? Of gaat het om de intentie erachter? Is iemand per definitie goed of slecht, of kun je veranderen? Op speelse wijze manifesteert The Good Place een moreel debat waar ook de kijker onderdeel van uitmaakt.

The Good Place zou geen vernuftige serie zijn, als de kijker niet bespeeld werd. Aan het einde van het eerste seizoen trakteren de makers je nog even op een plottwist, die niet alleen de grenzen van het comedygenre openbreekt, maar de kijker ook met de neus op het morele dilemma drukt waar hij zich op dat moment in bevindt. Want als jij aan het lachen bent om het lot van deze mensen, hoe goed ben jij dan?  

Het eerste seizoen van The Good Place staat nu op Netflix. Van seizoen twee wordt iedere week een nieuwe aflevering toegevoegd. Ook fijn: de afleveringen zijn lekker kort, maar twintig minuten. Voor je het weet ben je door alle afleveringen heen!

*de serie werd oorspronkelijk uitgezonden door NBC, maar sinds de start van seizoen twee wordt de serie gedistribueerd door Netflix.