1. Alleen de opening is al pure perfectie
Laat ik eerlijk zijn, The End of the F***cking World is niet voor iedereen. Maar als deze serie wel voor jou is, weet je dit binnen de eerste vijf minuten. Zo begint de serie met een shot van James, zittend op zijn bed. We horen hem zeggen: ‘I’m James and I am pretty sure I am a psychopath.’ In die eerste vijf minuten zien we hoe hij zijn eigen hand weloverwogen in de friteuse stopt, zien we een overzicht van de alle door hem vermoorde konijnen, egels en katten en ontmoeten we onze tweede, net zo gestoorde hoofdpersoon, Alyssa. Dan denk je: als dit geen geweldige serie wordt, weet ik het ook niet meer.   

2. De perfect gestoorde relatie tussen James en Alyssa   
Misschien wel het tofste aan deze serie is het samenspel tussen James en Alyssa. James wordt gespeeld door Alex Lawther, die je misschien kent uit Black Mirror, en Alyssa door Jessica Barden. James is een zelf-gediagnosticeerde psychopaat en Alyssa een rebel. Hij, het product van een afwezige moeder en een overenthousiaste vader, zij het vijfde wiel aan de wagen in het nieuwe gezin van haar moeder. Zij steekt haar boosheid niet onder stoelen of banken en hij stopt alles het liefst ver weg. Zij wil niets liever dan seks met hem, hij wil niets liever dan haar vermoorden. Het resultaat: een heerlijke, awkward, gestoorde, maar ook aandoenlijke relatie.

3. De excentrieke stijl
The End of the F***cking World is een plaatje. Hoe gestoord of duister de beelden ook
 zijn, ze zijn altijd even mooi. De serie heeft een lekkere retrostijl, met veel verzadigde kleuren en gestileerde shots. De serie werd door editor Roberto Troni als volgt omschreven: ‘If David Lynch made a rom-com road movie about a pair of teen misfits in British suburbia.’ Hoewel The End of the F***cking World zich in Engeland afspeelt en de personages duidelijk een Brits accent hebben, voelt het als een Amerikaanse roadmovie, met veel afgelegen diners en smerige motels. Een moderne versie van Ridley Scotts Thelma & Louise of Quentin Tarantino’s True Romance dus.

4. De soundtrack
Ik weet dat ik het woord perfect al heb gebruikt in dit artikel. Maar er zijn weinig andere woorden die kunnen omschrijven hoe cool de soundtrack is. Van té vrolijke liedjes op ongepaste momenten tot juist spijker-op-z’n-kop-slaande indie rock op verdrietige momenten. Dit gaat op Spotify op repeat.

5. Het kleine geluk in de donkere wereld
Je snap inmiddels dat dit een duistere serie is. Ook de titel belooft weinig goeds, wat betreft de afloop. Maar de serie zit vol kleine, mooie momenten. Van groene wuivende bladeren in de wind tot het aanzicht van een geliefde die slaapt. Midden in al dat duister zit The End of the F***cking world vol kleine geluksmomenten. 

Het eerste seizoen van The End of the F***cking World, bestaande uit acht afleveringen van twintig minuten, is nu te bekijken op Netflix.