Daylliance is geboren uit een droom, maar ook uit frustratie: kom je op een feestje, denk je iets leuks aan te hebben, zie je ongeveer tien chicks met hetzelfde jurkje van de Zara. Daar gaat je originele outfit. Een andere optie was er ook niet. Loop maar eens naar binnen bij een leuk boetiekje in de Negen Straatjes, dan ben je meteen je hele stufi kwijt aan één item. Dus, betaalbare en unieke kleding, dat was er nog niet en dat moest en zou er komen.

Even terug in de tijd, toen ons avontuur begon met een droom en… een naaimachine. Jawel, een naaimachine. Productie van kleding start bij een afname van honderden stuks, iets waar je als student met 500 euro spaargeld niet aan wilt denken. De ontwerpen zelf in elkaar zetten was de enige optie. Een half jaar lang hebben we, naast happy hours en een rechtenstudie, al onze tijd besteed aan het maken van kleding op de naaimachine.   

De allereerste ontwerpen waren simpele setjes (een kort broekje en een croptop) van stoffen met leuke printjes, gekocht op de Noorder- of Dappermarkt in Amsterdam, waar we iedere week samen naar toe gingen. We begonnen deze setjes te verkopen via de Facebookgroep ‘Kleding aangeboden/gezocht’ voor een klein prijsje. Dit ging al snel als een lopend vuurtje door Amsterdam, heel veel meisjes wilde wel zo’n Daylliance setje. Maar de zomer ging voorbij en we moesten nieuwe dingen verzinnen. Vintage spijkerjacks met handgeschilderde, toffe teksten, bedrukte truien en zelfgemaakte flared pants it was. Ook deze items verkochten goed, maar wij wilden meer. De ideeën die we hadden, waren te moeilijk om zelf uit te voeren op de naaimachine, dus gingen we, met het geld dat we inmiddels hadden verdiend, op zoek naar een mogelijkheid om onze ideeën te laten uitvoeren door een producent over de grens.   

Uiteindelijk was het moment daar: naaimachine bij het vuil en hop naar het buitenland op zoek naar een producent. Omdat we met kleine aantallen wilden beginnen, raadde de Kamer van Koophandel ons aan om naar Turkije te gaan. In Azië hoef je namelijk niet aan te komen, Aziaten halen hun neus op voor een productie van 50 stuks. De Kamer van Koophandel gaf ons contactgegevens van geschikte producenten in Istanbul, bij wie we langs konden gaan. Ondanks dat ons hotel midden in dé stoffenwijk van Istanbul lag, moesten de gastvrije locals ons ter plekke voorzien van een routebeschrijving. Onder het genot van de nodige dadels en appelthee, dat dan weer wel. Het stoffenparadijs was een hit. Na twee dagen hadden we alles wat we zochten en waren we op vrijdagavond armed and ready om langs de producenten te gaan. O ja, die zijn dicht op zaterdag en zondag. En ons vliegtuig vertrok maandagochtend... Sta je dan met je droom en je kilometers stof. Great. (Tip van ondergetekenden: check voor vertrek de openingstijden van de bedrijven waar je voor komt. Scheelt een hoop stress en slapeloze nachten).

Gelukkig was daar onze favoriete Amerikaanse marketinggoeroe Gary Vaynerchuck, die ons met zijn verlichtende woorden weer de nodige moed in wist te praten. Zoals hij het zelf zegt: ‘Put things in fucking perspective’. Thanks Gar, very inspirational, maar dat neemt niet weg dat onze droom hier strandt. In Istanbul. Dus... wat nu?

Gestrest namen we contact op met onze engel van de Kamer van Koophandel,  die lieve vrouw die ons al eerder had geholpen. Zij pleegde wat belletjes en zorgde ervoor dat we toch nog op bezoek konden bij twee producenten met ons koffertje vol stofjes. Even langs de bakker voor wat verrukkelijke baklava om onze toekomstige producent in te pakken en hup, in de taxi. Na een fijn gesprek was het duidelijk dat deze producent het zou worden. De eerste stap naar onze eerste geproduceerde collectie was een feit!