Ashleigh: 'Voetbal op tv kijk ik weinig, daar heb ik geen geduld voor. Liever trap ik zelf tegen een bal aan. Een voorbeeld in de sport heb ik niet, al dacht ik vroeger bij Daniëlle van de Donk en Lieke Martens wel: zo goed zou ik ook willen zijn. Nu sta ik met ze op het veld omdat ik al een paar keer ben geselecteerd voor de Oranje Leeuwinnen. Vorig jaar maakte ik voor het eerst deel uit van de Oranjeselectie tijdens de Algarve Cup, omdat er geblesseerden waren. Dat is heel dubbel. Je gunt niemand een blessure, maar als iemand niet kan spelen, betekent dat voor mij een kans. Natuurlijk zou ik dit jaar graag mee willen naar de Olympische Spelen in Tokyo, al komt dat misschien te vroeg voor mij. Op dit niveau heb je binnen twee seconden vier speelsters voor je neus staan als je de bal bezit. Ik ben klein van stuk en mag mezelf meer in de strijd gooien.

Lees ook: Pianobroers Arthur en Lucas: 'We tillen elkaar naar een hoger niveau'

Tegen Polen, de eerste wedstrijd die ik voor Oranje speelde, verloren we. Daar kan ik heel chagrijnig van worden, maar ik moet leren om met verlies om te gaan. Ook dat is topsport. Tijdens een wedstrijd van het Nederlands elftal zijn er zoveel mensen die komen kijken. Ik kan niet stampvoetend van het veld lopen, omdat ik boos ben om de uitslag. Dat kun je niet maken naar je supporters toe. Elke keer als de leeuwin van het Nederlands elftal op mijn borst prijkt, voelt dat als een meisjesdroom die uitkomt. Al ben ik daar tijdens de wedstrijd niet mee bezig. Na de eerste trap denk ik maar aan één ding: winnen.'

Benieuwd hoe Ashleigh ontdekte dat voetbal echt helemaal haar ding is? Je leest het nu in &C 'Wat wil je nou echt?' en op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan hier abonnee.