Kiki: 'Mijn allereerste vlucht was dezelfde als mijn opa's laatste vlucht: met de Boeing 747 naar Nairobi. Puur toeval. Hij noemde het 'de vaandel overdragen', dat voelt voor mij ook zo. ­Later ben ik ook instructeur en examinator geworden, net als hij. Mijn opa is vier jaar geleden overleden, op mijn verjaardag, ­alsof ook dat zo moest zijn. Ik heb zijn oude KLM-pas altijd bij me, als een talisman. Mijn moeder had ook ambities om te vliegen, maar in haar tijd was dat voor meisjes nog ongewoon. Gelukkig heeft de generatie voor mij de weg vrijgemaakt.

Lees ook: Brenda is pandaverzorger: 'Ik hoop dat ik een pandajong mag meemaken'

Vrouwelijke piloten zijn nog steeds in de minderheid, maar je maakt als vrouw tegenwoordig net zoveel kans om piloot te worden als mannen. Zelf ben ik geen enorme feminist die zich hard maakt voor meer vrouwen in de cockpit. Mij maakt het niet uit wie er zit, als het maar een goede vlieger is. Er zijn weleens passagiers die verrast reageren als ik ze bij het uitstappen gedag zeg. Laatst nog stapte een vrouw terug naar binnen om me een hand te geven: 'Hé, wat leuk, een vrouwelijke piloot!' Dat vind ik vooral grappig. Vooroordelen hebben is menselijk, ik betrap me er zelf ook weleens op. Als ik een vrouw hoor zeggen dat ze vliegt, vraag ik daarom altijd eerst: cockpit of cabine?'

Benieuwd naar het hele interview met Kiki en de vier andere interviews? Je leest ze nu in &C 'Wat wil je nou echt?' en op Blendle. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan abonnee.