André: 'Mijn droom om ruimtevaarder te worden, begon op mijn twaalfde, dankzij de sciencefictionboekjes die ik van mijn oma kreeg. Dat was begin jaren zeventig, toen Nederland en Europa nog helemaal niet aan ruimtevaart deden. Bovendien had ik een bril, en als astronaut moet je een soort superman zijn, dacht ik. En toen waren daar eind jaren zeventig ineens de ESA, het Europees ruimteagentschap waar Nederland ook bij hoort, en Wubbo Ockels, een wetenschapper mét bril. Vanaf dat moment werd astronaut worden in plaats van een droom ineens een mogelijkheid. In afwachting van een nieuwe selectieronde probeerde ik zo dicht mogelijk bij het vuur te komen.

Lees ook: Miljuschka Witzenhausen in &C's aprilnummer: 'Ik kom echt uit armoede'

Na mijn studie geneeskunde ging ik onderzoek doen naar ruimteziekte en bij de ESA aan de slag als arts. Bij de eerstvolgende selectie in 1992 viel ik in de laatste ronde af. Wubbo Ockels was nog actief, en twee mensen uit een klein land kon de ESA niet verkopen. Maar, zeiden ze, we gaan misschien uitbreiden, dus blijf beschikbaar. Aan die strohalm heb ik me vastgehouden. En jawel: in 1998 kreeg ik het verlossende telefoontje. Tot op heden een van de mooiste momenten uit mijn carrière. Het magische aan het beroep van een astronaut is de combinatie van avontuur en schoonheid. Het uitzicht op onze blauwe bol vanuit die enorme zwarte ruimte is bizar. En de vlammen die langs je ramen vliegen als je terugkeert naar de aarde: puur avontuur.

Benieuwd naar het hele interview met André en de vier andere interviews? Je leest ze nu in &C 'Wat wil je nou echt?'. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra's, word dan abonnee.