Bella (31): 'Mijn hele zwangerschap had ik al last van kwaaltjes: ik was extreem misselijk en had last van opgezette voeten. Dus toen ik met 32 weken ineens dikke armen en vingers en pijn in mijn maag kreeg, dacht ik daar niet zo veel van. Die pijn zou wel gewoon brandend maagzuur zijn, en opgezette lichaamsdelen hoorden nou eenmaal bij zwanger zijn. Tot ik op een avond plots ontzettend veel bloed verloor. Toen wist ik meteen: dit is niet goed, ik moet 112 bellen en deze baby moet nu gehaald worden.

In de ambulance naar het ziekenhuis was er paniek. Het personeel wilde me zo snel mogelijk het ziekenhuis in hebben. Op de ok zei de dokter: ‘We gaan nu je kindje halen, je krijgt een keizersnede.’ Mijn bloeddruk bleek veel te hoog. Daardoor had mijn placenta losgelaten en was de bloedwaterval ontstaan. Ik werd onder narcose gebracht en Lotus werd geboren. Tussen het moment dat ik 112 belde en het moment dat onze dochter werd gehaald, zaten vijftig minuten. Heel angstige minuten voor mijn partner Spike, want hij wist niet of Lotus en ik het zouden halen. 

Na ruim anderhalf uur werd ik wakker uit de narcose, op de intensive care, zonder baby. Met bed en al werd ik snel naar Lotus gerold, omdat het belangrijk was dat we huid-op-huidcontact zouden hebben. Ik wist dat ik was bevallen, maar door de narcose voelde ik weinig emoties en ging alles in een roes aan me voorbij. Ik bleek het HELLP-syndroom te hebben, een ernstige vorm van zwangerschapsvergiftiging. Daardoor was mijn bloeddruk zo gestegen. Van de medicatie die een beroerte of hartfalen zou voorkomen, werd ik doodziek. Na een kwartier kolven moest ik al een uurslapen om bij te komen. Ik kon niet televisiekijken, had last van stuipen en ik kon niet meer zitten en lopen. 

Lees ook: Dee: 'Ik had een voorgevoel dat zwanger worden niet meteen zou lukken'

Om de prikkels te beperken, mocht ik Lotus maar één keer per dag vasthouden. Ze was zo klein en kwetsbaar. De tweede keer dat ik haar mocht vasthouden, een dag na de bevalling, was het moeilijkst. Ik was verzwakt, maar ik móést het een uur volhouden: als ik haar tussentijds zou wegleggen, zou ze overprikkeld raken. Toen ben ik wel even gebroken. Ik kon niet eens zomaar mijn eigen kindje vastpakken. Het was zwaar om Lotus aan zo veel monitoren en infusen te zien hangen. Elke keer als haar hart of ademhaling een dipje had, ging er een snoeihard alarm met rode lampen af in de kamer. Elke keer was ik bang dat het foute boel was.

Na de bevalling zat ik absoluut niet op een roze wolk, eerder op een morfinewolk. Fysiek en mentaal was het zwaar. Ik kon anderhalve week niet meer lopen en moest dat daarna opnieuw leren. En ik prikte nog maanden medicatie om trombose te voorkomen. Om de bevalling te verwerken, heb ik hulp gevraagd bij een psycholoog. Het gaat mentaal goed met me, maar ik ben het vertrouwen in mijn lijf wel kwijt. Om mezelf gerust te stellen heb ik een bloeddrukmeter gekocht. Als ik me niet lekker voel, hang ik mezelf daar even aan. Nu, maanden later, zitten we eindelijk op die roze wolk.'

Alle andere interviews lees je in &C's Oh Baby! Special die nu in de winkels ligt en ook te koop is in &C Webshop.