Cathy (49): ‘In 2016 verliet ik huis en haard om een leven op te bouwen op de Seychellen, Oost-Afrika. Ik had mijn fysiopraktijk verkocht en verhuurde mijn appartement om mijn kosten te dekken. Mijn droom was om in een luxe resort te werken. Dat lukte: op een van de mooiste resorts van het land werd ik aangenomen als therapeut. Het was er idyllisch mooi, met parelwitte stranden, een turquoise-blauwe zee en palmbomen. Het resort bestond uit aparte pool-villa’s, gasten vlogen in per helikopter. Het was er in één woord prachtig. Maar hoe idyllisch het ook leek, het leven daar viel tegen. Ik trok het klimaat slecht. Bleek helemaal niet tegen de hitte te kunnen. Je denkt: lekker, zo’n tropisch klimaat. Maar in bedekte werkkleding kon ik het amper uithouden. Overdag slapen de meeste locals, maar ik werkte gewoon door. Een tropisch klimaat is niet te vergelijken met de mediterrane dertig graden, ik was alleen maar aan het zweten. Soms douchte ik wel drie keer per dag. In de volle zon op het strand liggen doe je niet – veel te warm voor. En omdat de Seychellen dicht bij de evenaar liggen, verbrand je loeisnel. Ik moest continu de hoogste factor smeren, ook al ben ik een vrouw van kleur.

Lees ook: Als emigreren tegenvalt: Ilona miste haar kroketje uit de muur

Ook het eten viel tegen: groenten en fruit worden ingevlogen, dus ze waren duur of je kon ze bijna nergens kopen. In supermarkten was amper een banaan te verkrijgen, daarom hebben lokale mensen hun eigen moestuinen. Ik miste het om alles zomaar in de supermarkt te kunnen kopen.

Waar ik ook naar verlangde waren films en theatervoorstellingen In Nijmegen, waar ik vandaan kom, bruist het van de culturele instellingen. Ik ging graag naar musea, exposities en dansvoorstellingen, dat kon daar niet. Je leeft daar vooral met de natuur. In het begin is dat heerlijk. Ik sup graag en op die helderblauwe zee is dat onbeschrijfelijk mooi, maar ik deed het met lange mouwen omdat ik anders levend verbrandde. Na een tijdje had ik ook wel zin in iets anders dan strand, suppen en zee. Ik miste het uitgaansleven, stappen in Amsterdam. Reuring.

Lees ook: Anne had een B&B in Italië: 'ik bleef maar pizza-avonden organiseren'

Toen ik over mijn toekomst ging nadenken, hakte ik de knoop door: ik wilde terug. Ik was single en had zin in een leuke vent. Maar ik kwam erachter dat ik toch echt op de oer-Hollandse man val. Lange mannen. Blonde goden. Nou, die vind je niet op de Seychellen. Een paar goede vriendinnen had ik al verteld dat ik wilde terugkomen. Een knobbeltje in mijn borst – dat later borstkanker bleek – zorgde ervoor dat mijn remigratie in een stroomversnelling terechtkwam. Gelukkig kon ik in Nederland bij mijn oude zorgverzekering terecht. Als ik de behandelingen en chemo’s zelf had moeten betalen op de Seychellen, was het iets van zestigduizend euro geweest. Dat had ik nooit kunnen betalen. Ik ben heel dankbaar om weer in Nederland te zijn, dat de zorg hier zo goed geregeld is. Ook al mis ik in Nederland het turquoise-blauwe water en mijn magische supmomenten, er gaat niets boven mijn basis hier. Hier kan ik lekker biologisch supermarktshoppen, de trein pakken, naar de film en uit wanneer ik wil. Maar het allermooiste: ik ben schoon verklaard. En inmiddels heb ik de liefde van mijn leven gevonden. Een lekker blonde Hollander.’

Alle andere interviews met vrouwen die vertrokken, maar ook weer terugkwamen lees je in het julinummer van &C 'Reis ver, duik diep, kom terug'. Nu verkrijgbaar in de winkel en in de &C Webshop.